تربیت و فضائل و رذائل اخلاقی

شهر جواب ـ در یک نگاه کلی گناهان به دو دسته تقسیم می شوند: گناهان کبیره وگناهان صغیره.اين تقسيم بندى از قرآن و روايات سرچشمه گرفته است ؛والبته برای گناهان کبیره نیز شروطی مد نظر گرفته شده است وگناه با آن ویژگی های خاص را گناه کبیره می نامند.

شهر جواب ـ همانطور که مستحضر هستید برای درمان رذائل اخلاقی توجه به دو راهکار علمی وعملی لازم است.كبر، همانند ساير بيماريهاى اخلاقى به وسيله «شناخت و درك صحيح» و «عمل» درمان مى ‏شود.امّا راه علمى، به اين صورت است كه انسان متکبر لازم است به تفکر واندیشیدن در رابطه ی با خود بپردازد، به اصل پیدایش خود که نطفه ای بی ارزش بوده ودر پایان نیز به مردار بد بویی تبدیل می شودتوجه نماید.توجه به عظمت پروردگار و ناچيزى انسان ، بهترین راهکار علمی کبر است.نحوه پيدايش انسان و كيفيت شكل گيرى او، بيانگر اين حقيقت است كه انسان به خودى خود ذليل و حقير است اين اراده و قدرت خداوند است كه زمينه رشد مادّى و معنوى ما را فراهم مى‏ سازد و گرنه انسان ضعيف و ناتوان است.

شهر جواب ـ یکی از مواردی که لازم است به آن دقت شود این است که در روایات، آدابی با عنوان آداب وشرایط استجابت دعا مطرح شده است که برخی ظاهری وبعضی معنوی وباطنی می باشند ونتیجه ی رعایت آداب دعا ،این است که اجابت را نزدیک تر می نماید وموجبات تقرب انسان را بیشتر فراهم می کندوحتی بی توجهی به آنها گاهی باعث بی اثر شدن دعا می شود.مهمترین شرط استجابت دعا پاکی قلب وروح انسان است که ما از طریق توبه وبازگشت به سوی خداوند می توانیم دریچه ی اجابت را بر روی دعاهای خود بگشاییم

شهر جواب ـ همانطور که می دانید در آموزه های اسلام اقرار کردن به گناه نزد دیگران جایز نمی باشد.چرا که اقرار به گناهان نزد مردم موجب اشاعه ی گناه واز بین رفتن قبح گناه می شود بنابراین تنها وتنها در برابر خداوند می توان اقرار به گناه نمود.حفظ آبرو وحرمت هر مومن، هم بر عهده ی دیگران وهم بر عهده ی خودش می باشد

شهر جواب ـ همانطور که می دانید در آموزه های اسلام رزق و لقمه ی حلال از اهمیت ویژه ای برخوردار است وانسان نسبت به لقمه ی حرام به شدت نهی شده است.در روایات گوناگون نیز آثار لقمه ی حلال وتاثیر وعوارض رزق حرام به وضوح قابل مشاهده می باشد.آنچه که مورد سوال قرار گرفته است به دو شکل قابل تبیین است.
یکی استفاده از رزقی که در ذبح شرعی آن مشکوک هستید ودر واقع می شود گفت دچار وسواس شده اید که ممکن است ذبح شرعی صورت نگرفته باشد لازم است بدانید در این حالت بنا را باید بر حلیت بگذارید مگر این که خلافش برای شما ثابت شود پس با توجه به این که دلیل قطعی مبنی بر عدم ذبح شرعی ندارید خوردن این رزق بی اشکال است وحتی اگر نخوردنش باعث رنجش دیگران ویا عصبانیت پدر ومادر می شود از نظر اخلاقی بر شما لازم وواجب است که اسباب ناراحتی آنها را فراهم ننمایید.

شهر جواب ـ درحكمت 207 نهج البلاغه حضرت علی علیه السلام ارزش همانند شدن با خوبان را اینگونه بیان می کنند:وَ قَالَ [عليه السلام] إِنْ لَمْ تَكُنْ حَلِيماً فَتَحَلَّمْ فَإِنَّهُ قَلَّ مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ إِلَّا أَوْشَكَ أَنْ يَكُونَ مِنْهُمْ .
و درود خدا بر او ، فرمود : اگر بردبار نيستي، خود را به بردبارى بنماى ، زيرا اندك است كه خود را همانند مردمى كند و از جملة آنان به حساب نيايد.

شهر جواب ـ یکی از نکات مهم در رابطه با عبادات مسئله ی معرفت وشناخت خداوند است هر چقدر انسان خداوند وجایگاه او را بیشتر بشناسد معرفتش بیشتر می شود وهر چه معرفت افزون تر باشد عبادات به موقع وبا عشق وعلاقه ی بیشتری انجام می گیرد وانسان برای رسیدن لحظات نمازثانیه شماری می کند.

شهر جواب ـ «حیا» که در لغت به مفهوم شرمساری و خجالت است و در مقابل آن «وقاحت» و بی شرمی قرار دارد،[1] یکی از خصلت‏های آدمی است که خداوند زمینه‏های آن را در نهاد تمامی انسان‏ها قرار داده است، و هر فردی می‏تواند با کوشش و مجاهدت به آن دست یابد. در اصطلاح اخلاقی، حیا نوعی انفعال و انقباض نفسانی است كه موجب خودداری از انجام امور ناپسند در انسان می گردد و منشأ آن ترس از سرزنش دیگران است.

شهر جواب ـ در بیانات دینی و کلام بزرگان اگر چه نسبت به سکوت ،سفارشات متعددی شده و فوایدی برای آن ذکر شده ولکن منظور از آن فرمابشات ، تشویق به مطلق سکوت و خاموشی نیست، حتی در موردی که حقی از انسان ضایع می‌شود و یا در موردی که منکری صورت می گیرد که دراین موارد سکوت جایز نیست ، چنانچه می‌بینیم حضرت زهرا علیها السلام آن خطبه فدکیه را در مسجد مدینه ایراد نمود و از صاحب ولایت دفاع کردند و یا فرمایشات دختر بزرگوار ایشان حضرت زینب علیها السلام در کوفه و شام ...
بلکه منظور از سکوت پرهیز از هرزه گویی و کلمات بی فایده است که باعث قساوت و چه بسا مقدمه معصیت شود

شهر جواب ـ ما اگر در چارچوب دستورات دین گام بر داریم نه تنها خود گناه نمی کنیم بلکه وسیله و سبب نمی شویم که دیگری هم به گناه بیفتند، چون بعضی از خطاها هست که باعث می شود دیگران را هم باخود داخل چاه ضلالت و گمراهی فروببریم