سؤال:
یک طلبه جوان هجده ساله هستم و مدتی است که به عرفان و سیر و سلوک علاقمند شدم. آیا نیازی به استاد در نشان دادن طریق و سلوک هست؟
پاسخ:
بله به طور کلی در مسیر سیر و سلوک، نیاز به استاد است آن هم نه هر استادی؛ بلکه استاد کامل و مکملی که پایبندی کامل و دقیق به شریعت و دستورات دین داشته باشد و بتواند باطن انسان را بخواند و طبق آن دستور العمل بدهد و البته چنین انسان‌هایی نادر هستند.
به این لینک هم سری بزنید: سختی و سهولت در بدست اوردن مقامات عرفانی
و لکن اولا: شما در درجه اول بایدسفت و سخت مراحل علمی خود را بالا ببرید که عارف کامل حضرت آیه الله سید علی قاضی (قدس سره) که از عرفای بزرگ شیعه بودند افرادی را به شاگردی در مسیر سیر و سلوک خود می‌پذیرفتند که به حد مرجعیت رسیده بودند
و ثانیا: استاد اصلی دستورات شریعت و پای بندی جدی به آن دستورات، یعنی انجام واجبات و ترک محرمات است و نباید ما آنها را دست کم بگیریم که این امور به منزله پاشیدن بذر در دل زمین است و بقیه امور مستحبی و دستور العمل‌ها و ریاضت‌ها و نمازشب خواندها به منزله آبیاری آن بذر است. زمانی آبیاری جواب می‌دهد که ما بذر را در زمین پاشیده باشیم و الا اگر بذری در کار نباشد، آبیاری کردن مثمر ثمر نخواهد بود
و به فرموده علامه طباطبایی (قدس سره) از علمای بزرگ شیعه: «بزرگترین ریاضت دینداری است.» (1) چون ریاضت‌های دیگر در حد یک اربعین است ولی دینداری تا آخر عمر انسان ادامه دارد.
بنابراین در راه سیر و سلوک مهم ترین استاد و مرشد راه، شریعت و رعایت کردن کامل دستورات آن است و در کنار انجام واجبات و ترک محرمات، از مستحبات و نوافل مخصوصا نماز شب نباید غافل ماند که اثری بس شگرف در ترقی انسان در بعد معنوی دارند
و استاد بعدی در درجه دوم، پیران و خضرهای راه هستند. که اگر تشنگی انسان جدی باشد حق تعالی آنها را در مسیر انسان قرار می دهد.
منابع:
1. محیطی، علی، صراط سلوک، ص 131.