همانطور که می دانید ما به دعا کردن وبردن نیاز خویش به درگاه الهی بسیار سفارش شده ایم و این سفارش نیزبه صورت عام مطرح شده است یعنی هم برای حوائج و نیازهای مادی وهم حوائج معنوی. منتها هر کس بنا به میزان ظرفیت و معرفت خویش از خداوند طلب میکند گاهی خواست های ما منحصر به امور مادی میشود و گاه قدمی بالاتر رفته و درخواست های معنوی خود را نیز از خداوند طلب می نماییم.بنابراین دعا کردن نیز مراتب دارد وهر کس در مرتبه ای از آن قرار دارد.البته برای برآورده شدن حاجت نیز شرایط متعددی مطرح شده است که توجه به آن شرایط نیزضروری می باشد.
حضور قلب در دعا به معنای توجه کامل به خدای متعال و احساس نیاز به او و خواستن از دل می باشد.یکی از مهمترین شرایط این است که احساس نیاز در وجود انسان باشد که انسان قلبا احساس عجز و نیاز به درگاه الهی داشته باشد و زبان و قلبش هماهنگ باشد آنچه که در بین بزرگان و عرفا می بینیم از این جنس است چرا که آنها خود را در برابر خداوند ناچیز دانسته و از دریچه ی عبد بودن در برابر معبود به مساله ی دعا نگاه می کنند و اینجاست که تمام ذرات وجود آنها خواستن می شود و آنچه طلب می کنند نیز فقط در جهت رضای خداوند است.در واقع راضی بودن به رضای الهی را ملاک اصلی دردعای خویش قرار می دهند.
شناخت خداوند متعال، یکی از مهمترین شرایط استجابت دعاست و البته همین شناخت باعث می شود شخص در تعیین نیاز و درخواستش دقت کند و عرفا چون خداوند را به بزرگی می شناسند و بخشنده بودن خداوند را لمس کرده اند بنابراین بهترین ها و بزرگترین امور را ازخداوند طلب می کنند.تفاوت دعا و مناجات معمولی ما با عرفای حقیقی در اخلاص است میزان خلوص هر چقدر بیشتر باشد خواسته ی انسان نیز بیشتر رنگ و صبغه ی الهی خواهد گرفت. دقت کنیم که هدف زندگي انسان در دنيا قرب به خداوند است و يك انسان مومن تمامي كارهايش را براي رسيدن به رضايت و قرب الهي انجام مي دهد
بنابراین ما نیز برای درخواست های خود باید این امور را در نظر بگیریم.
http://www.askdin.com/showthread.php?t=39986&p=537138&viewfull=1#post537138