این مساله كه آیا دختر خانم ها هم مى توانند از فرد مورد علاقه خود خواستگارى كند، یك مسأله فرهنگى است نه یك مسأله شرعى و قانونى و حقوقى. برای همین در بعضى از كشورها مثل هندوستان در بعضى از مناطق مرسوم است كه خانواده دختر به خانواده پسر پیشنهاد ازدواج مى دهد یا حداقل از طرف خانواده دختر پیشنهاد مى شود كه ما آمادگى داریم كه دخترمان را به ازدواج پسر شما درآوریم. در چنین فرهنگ هایى خواستگارى زن از مرد از منزلت زن کم نمی کندو حتى اگر جواب از طرف خانواده مرد منفى باشد باعث سرشكستگى خانواده دختر نمى شود و همچنین از نظر روانى براى دختر شكننده نیست.
اما در كشورهایى كه چنین فرهنگى وجود ندارد بلكه فرهنگ خواستگارى دقیقا برعكس هست، مثل كشور ما، خواستگارى مستقیم زن از مرد مورد علاقه، عوارضى دارد كه در نهایت از نظر روانى و شخصیتى و حیثیت اجتماعى و خانوادگى به ضرر زن تمام مى شود. به ویژه اگر زن در این رابطه پاسخ منفى بشنود. چون زنان از نظر عاطفى و هیجانى در عین حال كه در سطح بالاتری از مردها هستند اما شكنندگى آنها هم به همین میزان از نظر عاطفى بیشتر از مردهاست.
برای همین در این گونه مسائل باید با یك درایت خاصى عمل شود از جمله این که بعد از اطمینان نسبی از این که فرد مورد نظر در کلیات و اصول مهم زندگی با شما هماهنگ است و با ملاک های اولیه شما سازگار است از یک واسطه مورد اعتماد استفاده کنید آن هم واسطه اى كه از نظر تعهد، دلسوزى و رازدارى مورد اعتماد باشد. این فرد می تواند به صورت كاملا محرمانه كار را پیگیرى كند و فرد مورد نظر را تشویق و ترغیب به ازدواج كند و بعد از این كه آمادگى و رغبت به ازدواج در او ایجاد شد به او جهت دهى كند و او را به سمتى سوق بدهد كه از دختر خانم مورد نظر خواستگارى كند. با این شیوه هم دختر از حق انتخاب خود به خوبى استفاده کرده و هم با واسطه و به صورت غیر مستقیم از فرد مورد نظر خواستگارى كرده و همچنین از آسیب هاى خواستگارى مستقیم در امان مانده است