پرسش: همسرم کار زیادی برای من انجام نمی دهد، ولی مطیع والدینش است. گاهی که غر می زنم، ایشان برای اینکه صدای من درنیاید، آنروز کاری برای والدینش انجام نمی دهد. آیا من مرتکب گناه می شوم؟ اگر پاسخ مثبت است، پس حق و حقوق من چه می شود؟ من ایشان را منع نمی کنم ولی اعتراض می کنم که چرا مطیع آنهاست.
پاسخ: تمام انسان ها در روابط اجتماعی شان دارای حق و حقوق متقابلی هستند. اعم از زن و شوهر؛ و والدین و فرزندان. اگر همسر شما نسبت به حقوق شما بی توجه هست، شما حق دارید که اعتراض کنید. به این معنا که حق خودتان را مطالبه کنید. اما حق ندارید که از انجام دادن وظایف ایشان در قبال والدینش جلوگیری کنید. در روابط بین همسران، بهترین شیوه همانگونه که قرآن بیان فرموده، محبت و مودت است.
«وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ»؛ و از نشانه هاى او اينكه از [نوع] خودتان همسرانى براى شما آفريد تا بدانها آرام گيريد و ميانتان دوستى و رحمت نهاد. آرى در اين [نعمت] براى مردمى كه مى انديشند قطعا نشانه هايى است. (۱)
اگر توقعاتی از همسرتان دارید، بهتر است با محبت و مهربانی و در فضایی صمیمی آنها را بیان کرده و از ایشان بخواهید در کنار انجام دادن وظایفش در قبال والدین، به انتظارات شما هم توجه داشته باشد. از اینکه همسرتان نسبت به والدینش مهربان است و اموراتشان را به عهده گرفته، به هیچ وجه نگران و ناراحت نباشید؛ چون اولا شما هم با همسرتان از دعاهای خیر آنها بهرمند خواهید شد و ثانیا خیرات و برکاتی که با اینکار به همسرتان می رسد، دقیقا به منزل خود شما باز خواهد گشت. از مهمترین آثار نیکی به والدین، ازدیاد رزق و روزی و طول عمل است.
رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و اله و سلم) فرمودند: «مَن سَرَّهُ أن يُمَدَّ لَهُ في عُمُرِهِ و يُزادَ في رِزقِهِ فلْيَبَرَّ والِدَيهِ و لْيَصِلْ رَحِمَهُ»؛ هر كه خوش دارد عمرش دراز و روزيش زياد شود، به پدر و مادرش نيكى كند و صله رحم به جا آورد. (۲)
پس نه تنها از محبت همسرتان به والدینش احساس ناراحتی نکنید، بلکه با کمک کردن به ایشان زمینه را فراهم کنید که فرزندانتان هم این شیوه را آموخته و بعدها نسبت به شما مهربان و یاریگر باشند.
پی نوشت:
۱. سوره روم، ۲۱
۲. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم، ج ۱۳، ص ۴۸۹
http://askdin.com/comment/1038203#comment-1038203