پرسش: من قبلا خیلی اهل محبت و مهرورزی بودم. در گفتن کلمات محبت آمیز به پدر و مادرم و دوستان دریغ نمی کردم. اما گویا کدورت قلب پیدا کردم و احساس محبت قلبی پیدا نمی کنم. حتی وقتی مادرم جملات محبت آمیز می گوید هیچ حسی پیدا نمی کنم.
پاسخ: این مسئله ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد که برخی طبیعی است و باید پذیرفته شود و برخی غیر طبیعی است و باید اصلاح شود.
پسر با پا گذاشتن در سنین نوجوانی و جوانی به صورت طبیعی نسبت به جنس مخالف حیا و شرم پیدا میکند. بنابراین نمی توان انتظار داشت داد و ستد های عاطفی میان مادر و پسر همیشه به یک شکل ظهور و بروز پیدا کند.
تغییراتی که در آستانه و بعد از سن بلوغ رخ می دهد نیز میتواند احساسات را دستخوش تغییر دهد. گوشه گیری، درون گرایی و خودشیفتگی ممکن است نوجوان را از برقراری رابطه موثر و محبت آمیز با دیگران کم توان کند. اما از نفوذ برخی از رذائل اخلاقی مانند غرور و تکبر و عادت های ناپسند مانند کینه ورزی هم نباید ایمن بود.
تشخیص علت دقیق این حالت نیازمند بررسی بیشتر است اما به طور کلی این راهکارها می تواند موثر و مفید باشد:
بندگان خدا جلوه ای از خلقت خداوند متعال هستند. رابطه خوب با خداوند متعال در داشتن رابطه خوب با سایر انسان ها نیز تاثیرگذار است. هر مقدار که محبت تان به خداوند متعال بیشتر باشد به بندگان خداوند نیز محبت بیشتری احساس خواهید کرد.
گفتگو و هم نشینی خود با اعضای خانواده را بیشتر کنید و در صحبت کردن هم از کلمات محبت آمیز استفاده کنید.
گناه مهم ترین عامل برای قساوت قلب است. بنابراین با توبه و تضرع می توان رقت قلب را در خود افزایش داد.