پرسش: بنده از سر جهالت و نادانی گناهی مرتکب شده و بعد از مدتی از کرده ی خود پشیمان شدم. اما بعد از مدتی متوجه شدم که گناهم آشکار شده و آبرویم در خطر است. به درگاه خدا توبه حقیقی نموده ام و همه ی مراحل توبه را قبول و انجام داده ام، اما هنوز ترس از آبرو رفتن دارم. الان و بعد از گذشت 9 ماه هنوز خیلی می ترسم و وحشت دارم. خواب و خوراک ندارم و این گناه شب و روز را بر من حرام کرده است. مدام به درگاه الهی تضرع می کنم و از او می خواهم که آبرویم را حفظ کند. نمیدانم که خداوند مرا بخشیده است یا نه؟ آیا توبه ی من پذیرفته می شود. البته توبه کردنم فقط از سر ترس از بی آبرویی نیست بلکه واقعا از گناه خود متنفرم.
پاسخ:
عشق و علاقه خداوند نسبت به بندگانش بسیار واضح و غیر قابل تردید است. پروردگار مهربان حتی نسبت به بندگان گنهکارش مهربان و بخشنده است. در اخبار داوود (عليه السلام) آمده است كه خداوند (عزّوجل) به او وحى فرمود: «يا داوودُ، لَو يَعلَمُ المُدبِرونَ عَنّي كَيفَ انتِظاري لَهُم، و رِفقي بِهِم، و شَوقي إلى تَركِ مَعاصيهِم، لَماتُوا شَوقا إلَيَّ و تَقَطّعَت أوصالُهُم مِن مَحَبّتي؛ اى داوود! اگر روي گردانانِ از من بدانند كه چه انتظارى براى آنان مى كشم و چه مهرى به آنان مى ورزم و چه اشتياقى به ترك معاصى از سوى آنها دارم، هر آينه از شوقِ به من بميرند و از عشق به من بندهاى بدنشان از هم بگسلد.» (۱)
تصور کنید خدائی که به این اندازه نسبت به گنهکاران مشتاق و مهربان است، وقتی بنده ای از گناه پشیمان شده و به سوی او بازگردد چه معامله ای با او خواهد داشت! در آیات و روایات به کرات نسبت به محبت خداوند به توبه کاران تاکید شده است:
«… إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ؛ …خداوند توبه كاران و پاكيزگان را دوست مى دارد.» (۲)
پيامبر خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) نیز فرمودند: «إنَّ اللّهَ تَعالى يُحِبُّ الشّابَّ التّائِبَ؛ به راستى كه خداوند ، جوانِ توبه كننده را دوست مى دارد.» (۳)
اگر توبه شما واقعی ست، نباید نگران باشید، هرچند گاهی اوقات آثار وضعیِ گناه قابل بازگشت نیستند، ولی انسان باید به وظیفه اش به درستی عمل کرده و مابقی امور را به خداوند بسپارد. اگر ما معتقدیم که همه چیز تحت امر و اراده پروردگار است و برگی از درخت بدون اذن او به زمین نمی افتد (لا موثر فی الوجود الا الله)، پس نباید بعد از انجام وظیفه ای که بر دوشمان نهاده، باز هم احساس نگرانی داشته باشیم. خداوند از آبروی بنده گنهکارش محافظت می کند، چه رسد به آبروی بنده توبه کار و مومن. پيامبر گرامی اسلام (صلى الله عليه و آله و سلم) فرمودند: «مَن أصلَحَ أمرَ آخِرَتِهِ أصلَحَ اللّهُ أمرَ دُنياهُ ، ومَن أصلَحَ ما بَينَهُ وبَينَ اللّهِ أصلَحَ اللّهُ ما بَينَهُ وبَينَ النّاسِ ؛ آن كه كار آخرتش را به سامان آورَد ، خداوند ، كار دنيايش را سامان مى دهد و آن كه ميان خود و خداوند را اصلاح كند ، خداوند ، ميان او و مردم را اصلاح مى فرمايد.» (۴)
و در روایتی از امام صادق (علیه السلام) نقل شده: «سمعتُ أبا عبدِ اللّه عليه السلام يقول: إذا تابَ العَبدُ تَوبَةً نَصوحا أحَبَّهُ اللّهُ فسَتَرَ عَلَيهِ فِي الدّنيا و الآخِرَةِ؛ فقُلتُ: و كَيفَ يَستُرُ عَلَيهِ؟ قالَ: يُنسي مَلَكَيهِ ما كَتَبا عَلَيهِ مِنَ الذُّنوبِ، وَ يوحي إلى جَوارِحِه: اُكتُمي عَلَيهِ ذُنوبَهُ، وَ يوحي إلى بِقاعِ الأضِ : اُكتُمي ما كانَ يَعمَلُ عَلَيكِ مِنَ الذُّنوبِ، فيَلقَى اللّهَ حينَ يَلقاهُ و لَيسَ شَيءٌ يَشهَدُ عَلَيهِ بِشَيءٍ مِنَ الذُّنوبِ؛ معاویه بن وهب می گوید از امام صادق (عليه السلام) شنيدم كه مى فرمايد: هر گاه بنده توبه خالص كند، خداوند او را دوست بدارد و در دنيا و آخرت برايش پرده پوشى كند. عرض كردم: چگونه برايش پرده پوشى مى كند؟ فرمود : گناهانى كه دو فرشته او برايش نوشته اند، از ياد آنها مى برد و به اعضا و جوارح او وحى مى كند: گناهان او را بپوشانيد و به جاهاى مختلف زمين وحى مى فرمايد: گناهانى را كه در جاى جاى شما انجام مى داد، بپوشانيد. پس آن گاه كه خدا را ديدار كند، چيزى نيست كه به گناهان او گواهى دهد.» (۵)
بنابراین اینکه در این مسیر قرار گرفته اید را لطفِ واضح پروردگار به خودتان بدانید و دقت داشته باشید که وقتی بنده ای در مسیر صحیح قرار گرفته و سعی در جبران گذشته اش دارد، شیطان بیش از قبل در گمراهی و ناامیدی او تلاش می کند. مراقب باشید خدای نکرده در دام شیطان اسیر نشده و با ناامیدی از درگاه باریتعالی، از فیض لطف و مرحمتش محروم نشوید. اگر تمام تلاشتان را کرده و می کنید، «اما باز ...» بی معنی ست. قدردان رحمت الهی بوده و تمام هم و غمتان را بر انجام تکلیفتان متمرکز کنید. خوف و رجاء دو بالی هستند که انسان را به عرش می رسانند، اما اگر یکی بر دیگری غلبه داشته باشد، حتما انسان را دچار مشکل خواهد کرد. تمام هم و غمتان را بر واقعی بودن توبه تان متمرکز کرده و با خودتان و خداوند عهد کنید که من بعد از فرامینش که فقط به سعادت خودتان منجر خواهد شد، تخطی نکنید. این آیه را زیاد تکرار کرده و تلاش کنید که در عمقِ جان و باورتان نفوذ کند: «قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَنْ تَشَاءُ وَتَنْزِعُ الْمُلْكَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ؛ بگو بار خدايا تويى كه فرمانفرمايى، هر آن كس را كه خواهى فرمانروايى بخشى و از هر كه خواهى فرمانروايى را باز ستانى، و هر كه را خواهى عزت بخشى و هر كه را خواهى خوار گردانى، همه خوبيها به دست توست و تو بر هر چيز توانايى»(۶)
پی نوشت ها:
۱. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم، ج ۱۰، صفحه ۲۹۶
۲. بقره، ۲۲۲)
۳. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۵، ص ۴۶۳
۴. محمدی ری شهری، محمد؛ حکمت نامه پیامبر اعظم؛ موسسه علمی دارالحدیث؛ قم ۱۳۸۶؛ ج ۱، ص ۳۸۲
۵. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، مترجم شیخی، حمیدرضا، موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث، قم ۱۳۸۹، ج ۸، ص ۲۹۰
۶. آل عمران، ۲۶
http://www.askdin.com/showthread.php?t=64310&p=1010214&viewfull=1#post10...