پرسش:
ناخواسته برای بار سوم باردار شدم. همسرم می گفت که داشتن بچه سوم کار عاقلانه ای نیست و نمی توانیم از پس سه تا بچه بر بیاییم. با اینکه آدم مذهبی هستم ولی تن به سقط جنین دادم. الان خیلی ناراحت و پشیمانم و حس می کنم منافقم. از عاقبت به خیری می ترسم چون من یک قاتلم. با چه کار نیکی می توانم این ننگ را بپوشانم؟ لطفا کمکم کنید. میترسم چند صباحی دیگری دیوانه شوم و زندگی ام از هم بپاشد. چطور به اعصابم مسلط باشم و زندگی خود و خانواده ام را بیش از این خراب نکنم؟
پاسخ:
در اینکه گناه بزرگی انجام داده اید که شکی نیست؛ و خوشبختانه خودتان هم به زشتی این عمل پی برده اید. اگر همانطور که نوشته اید و به همین اندازه از گناهتان پشیمان شده و واقعا از اینکه نافرمانی خداوند را مرتکب شده اید احساس شرم و اندوه داشته و همچنین قصد قطعی بر عدم ارتکاب مجدد داشته باشید، این یک توبه واقعی ست؛ و توبه واقعی طبق صریح آیات قرآن پذیرفته می شود.
«ثُمَّ إِنَّ رَبَّكَ لِلَّذينَ عَمِلُوا السُّوءَ بِجَهالَةٍ ثُمَّ تابُوا مِنْ بَعْدِ ذلِكَ وَ أَصْلَحُوا إِنَّ رَبَّكَ مِنْ بَعْدِها لَغَفُورٌ رَحيمٌ؛ آن گاه پروردگارت به كسانى كه از روى نادانى كار زشت مرتكب شدند، و بعد از آن توبه كردند و (رفتار خویش را) اصلاح نمودند، (لطف و عنايت دارد) زيرا پروردگارت پس از آن (توبه و اصلاح) بسيار آمرزنده و مهربان است.» (۱)
إِنَّمَا ﭐلتَّوْبَةُ عَلَى ﭐللَّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ ﭐلسُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ يَتُوبُونَ مِن قَرِيبٍ فَأُوْلَـٰئِکَ يَتُوبُ ﭐللَّهُ عَلَيْهِمْ وَکَانَ ﭐللَّهُ عَلِيماً حَکِيماً؛ اما خداي تعالي پذيرش توبه کساني را به عهده گرفته که از در ناداني اعمالي زشت انجام داده ، سپس بدون فاصله زياد توبه کنند ، و به سوي خدا برگردند ، اينهايند که خدا هم سويشان بر ميگردد ، و خدا دانايي فرزانه است. (۲)
«وَ هُوَ الَّذي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ وَ يَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ وَ يَعْلَمُ ما تَفْعَلُون؛ او كسى است كه توبه را از بندگانش مى پذيرد و بدي ها را مى بخشد، و آنچه را انجام مى دهيد مى داند.» (۳)
علامه طباطبائی (ره) در مورد توبه می فرمایند: «خداى تعالى مى دانست كه بشر اگر به حال خود واگذار گشته، دستگيرى نشود، در پرتگاه شقاوت و خطر سقوط دورى از خدا و در كنج مسكنت قرار مى گيرد... و مى دانست كه نزديك شدن بشر به منزلگاه كرامت و استقرارش در مستقر سعادت موقوف بر اين است كه از آنچه او را به خطرهاى نامبرده مى افكند منصرف شود، و اگر هم مبتلا بدان شده، از آن دل بر كند، و بسوى پروردگارش رجوع كند. به همين جهت خداى سبحان باب توبه را فتح نمود، توبه از كفر و شرك و توبه از فروعات آن، كه همان گناهان باشد.» (۴)
بنابراین خداوند خودش می دانسته که انسان در زندگی اش ممکن است دچار اشتباه و خطا شود، پس باب توبه را به سوی او گشوده و وعده قطعی بر بخشش داده. پس تمام هم و غمتان را بر این بگذارید که توبه تان واقعی باشد؛ چون اگر توبه واقعی شد، هرگز نباید در پذیرفته شدنش شک داشت.
اگر توبه حقیقی بوده و به درستی انجام شود، بله قطعا گناه از پرونده انسان پاک شده و طبق روایت کسی که از گناه توبه کرده، مانند کسی ست که اصلا گناه را مرتکب نشده.
پيامبر گرامی اسلام (صلى الله عليه و آله و سلم) فرمودند: «التّائِبُ مِنَ الذَّنبِ كَمَن لا ذَنبَ لَهُ، وَ المُستَغفِرُ مِنَ الذَّنبِ وهُوَ مُقيمٌ عَلَيهِ كَالمُستَهزِئِ بِرَبِّهِ؛ توبه كننده از گناه، مانند كسى است كه اصلاً گناه نكرده باشد؛ و كسى كه از گناه آمرزش خواهد، امّا همچنان بر آن گناه بمانَد، چونان كسى است كه پروردگارش را ريشخند كند.» (۵)
اما توبه اگر واقعی شد، طبق صریح قرآن و وعده ی قطعی رب العالمین، گناهان حتی به حسنات تبدیل می شوند:
«…إِنَّ الْحَسَنَاتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئَاتِ…؛ خوبيها، بديها را از ميان مى برد..» (۶)
علامه طباطبائی (ره) در این مورد می فرمایند: «تفاوت گناه و حسنه در موافقت و مخالفت با خداست، مخالفت و موافقتی که در انسان اثر گذاشته و در نامه اعمالش نوشته میشود؛ و الّا خود عمل که در دو حالت گناه و حسنه از حیث نفس عمل فرقی با همدیگر ندارند. مثلا خوردن مال حرام و حلال از جهت نفس عمل یکی هستند و تنها فرقشان در موافقت و مخالفت با خداست، پس وقتی میگوئیم که عمل انسان چون سایه دنبالش است یعنی آثار عمل که عقاب و ثواب را در پی دارد، همراه آدمی هست و در روز تبلی السرائر خود را نمایان میکند. اعمال زشت از آثار شقاوت و خباثت ذات آدمی است، و اگر ذات کسی آمیخته به شقاوت نباشد هرگز مرتکب عمل زشت و گناه نمیشود. اگر ذاتی با توبه و ایمان و عمل صالح به ذاتی سعید و خالی از شقاوت تبدیل شود، لازمه این تبدل آنست که آثار سابق آن که ملازم آن بود یعنی سیئات، با مغفرت و رحمت خدا مبدل به آثاری شود که با نفس سعید و طیب و طاهر مناسب باشد.» (۷)
البته تمام اینها منوط به اینست که توبه حقیقی و برخاسته از عمق جان باشد. توبه و استغفارِ زبانی، همانطور که در روایت بیان شده، نعوذبالله چیزی مثل مسخره کردن است.
در مورد توبه و پذیرفته شدن آن قبلا در تاپیک های دیگری هم صحبت شده که توصیه می کنم مطالعه بفرمایید:
توبه از گناه بزرگی که انجام داده ام
توبه نصوح
چه کنیم تا توفیق توبه نصوح پیدا کنیم؟
چطوری می تونم واقعا توبه کنم؟
آیا خدا با توبه هر گناهی رو می بخشه؟
پی نوشت ها:
۱. سوره نحل، ۱۱۹
۲. سوره نساء، 17
۳. سوره شوری، ۲۵۲
۴. ترجمه تفسیر المیزان، ج۴، ص۳۸۶
۵. محمدی ری شهری، محمد؛ نهج الذكر با ترجمه فارسي، مترجم شیخی، حمیدرضا؛ موسسه علمی فرهنگی دارالحدیث؛ قم، ۱۳۸۷؛ جلد چهارم، ص ۲۰
۶. سوره هود، ۱۱۴
۷. برگرفته از ترجمه تفسیر المیزان، ج ۱۵، ص ۳۳۵ تا ۳۳۷.
http://www.askdin.com/showthread.php?t=64232&p=1010213&viewfull=1#post10...