پرسش:
با توجه به پیشرفت علم در شناسایی بیماری های منتقله از راه جنسی، در افراد مولتی پارتنر(دارای شرکای جنسی متعدد) چرا فقهای ما فتوای جدیدی وابسته به شرایط زمانی برای مسئله ازدواج موقت نمی دهند؟ مسئله ای که عموم مردم ناآگاهانه به علت شرعی انگاشتن موضوع به آن توجه مخصوص نشان می دهند و از عواقب آن بی خبرند؟
پاسخ:
برای پاسخ به این سوالل باید به چند نکته توجه بفرمایید:
نکته اول:
باید توجه کرد که در ازدواج موقت فقط سخن از جواز است، نه توصیه و ترویج و بودجه گذاری و مانند آن! بنابراین اسلام نه تنها به تنوع طلبی جنسی و صیغه کردن های متعدد سفارش نکرده بلکه گاهی نهی کرده است، همان طور که شیخ حر عاملی بابی تحت عنوان : "باب کراهة المتعة مع الغنی عنها" به معنای "باب کراهت ازدواج موقت در صورت بی نیازی از آن" در وسائل، ج21، ص22 گشوده است.
بنابراین جواز ازدواج موقت از باب یک ضرورت اجتماعی است برای جایی که امکان ازدواج دائم وجود نداشته یا ضرورت دیگری اقتضاء کند.
همانطور که این ضرورت در تمام دنیا پذیرفته شده است، منتهی اسلام با دقت بیشتری مسئله را طرح نموده و معتقد است زن و مرد حتی اگر بخواهند برای مدت کوتاهی با یکدیگر در ارتباط باشند باید در قالب ازدواج بوده و در حکم زن و شوهر باشند.
نکته دوم:
وقتی یک مسئله ضرورت اجتماعی داسته باشد نمیتوان آن را به خاطر مسئله دیگری که مانع شده، تعطیل کرد مگر آنکه آن مانع قابل رفع نبوده و همچنین از این ضرورت اجتماعی نیز، مهمتر باشد در حالی که چنین نیست. هم این بیماری های مقاربتی قابل کنترل و آزمایش هستند، و هم ضرورت اجتماعی روابط موقت اهمیت بیشتری دارد.
همانطور که امروزه در جهانِ غرب هم که هیچ پایبندی دینی نداشته و بحث دینی بودنِ ازدواج موقت مطرح نیست، و همچنین نسبت به بیماری های مقاربتی هم حساسیّت دارند هرگز رو به تعطیل کردن روابط موقت نیاورده اند؛ بلکه تدابیر بهداشتی و مدیریتی اتخاذ کرده اند.
علاوه بر این که انتقال این بیماری ها منحصر در ارتباط جنسی نیست بلکه از طرق دیگری چون ارتباط خونی هم منتقل می شود، اما آیا کسی به خاطر این احتمال خطر مراجعه به نیازمندی ها و ضرورت هایی چون دندانپزشکی و آرایشگاه و مانند آن را تعطیل می کند؟ روشن است که خیر! بلکه سعی می کنند نکات ایمنی و مراقبت های لازم را انجام دهند.
مسئله ازدواج موقت هم همین است، ما کاری به سوء استفاده برخی افراد از این حکم نداریم، اما اصل این حکم یک ضرورت است که نمی توان آن را ندیده گرفت. یک ضرورت اجتماعی که تعطیل کردن آن تنها ثمره ای که دارد آن است که موجب مخفی شدنش می شود، چون ضرورت های جامعه را که نمی شود حرام کرد!
نکته سوم:
فارغ از دو نکته بالا باید دقت کنید که این خطر متعلق به اصل رابطه است، نه تعدد آن! یعنی اگر همه مردم از نظر بیماریهای مقاربتی سالم باشند تعدد هرگز موجب بیماری نمیشود، و اگر همه مردم بیمار باشد همان اولین رابطه خطرناک خواهد بود. بنابراین، این تعدد نیست که خطرناک است، این بیماریهای مقاربتی است که به خاطر وجود آن، تعدد رابطه احتمال خطر را افزایش میدهد.
و از آنجا که معیار احکام اسلامی احتمال خطر و قابل توجه بودنِ آن است، به همین خاطر رابطه جنسی در جایی که احتمال خطر قابل توجهی وجود داشته باشد چه در ازدواج اول، و چه در ازدواج دهم جایز نیست، یعنی اگر مردی چه برای بار اول و چه برای بار دهم بخواهد بدون محافظت با خانمی رابطه جنسی داشته باشد که مبتلا به ایدز است این رابطه قطعا از نظر اسلام اشکال دارد و فرقی نمی کند ازدواج اول باشد یا ازدواج دهم! و اگر نه، خانمی هست که سالم است چه در ازدواج اول، و چه در ازدواج دهم مانعی از ارتباط نیست.
به عبارت دیگر هر خطری که تعدد همسر داشته باشد در تک همسری هم هست، هر خطری که ازدواج موقت متعدد داشته باشد در ازدواج دائم هم هست، بنابراین اگر رابطه جنسی بخواهد به این خاطر حرام شود همان ازدواج دائم، و رابطه با همان شریک جنسی اول هم حرام خواهد بود چون احتمال خطر در همان نفر اول هم وجود دارد؛ و اگر حرام نباشد ازدواج موقت های بعدی هم حرام نخواهد بود.
پس نباید ازدواج را حرام کرد، بلکه انسان باید در تمام این ازدواج ها مراقب انتخابش باشد و تا مطمئن نیست با کسی رابطه نداشته باشد، چه در عقد دائم و چه موقت! نه اینکه توقع داشته باشیم مراجع آن را حرام اعلام کنند!
نکته چهارم:
ما در اسلام در خصوص تک تک بیماری ها و مانند آن که حکم نداریم، احکام اسلام کلی است، مثلا می فرماید آنچه برای بدن ضرر قابل توجهی داشته باشد حرام است، اما تشخیص اینکه فلان بیماری چقدر می تواند خطرساز باشند، و چقدر قابل کنترل هست بر عهده علم پزشکی است؛ علم پزشکی است که باید این موضوعات را برای فقه روشن کند تا فقه با توجه به دستاوردهای پزشکی حکم صادر کند.
بنابراین به نظر می رسد شما وظیفه فقه و پزشکی را کمی با هم خلط کرده اید...! علم پزشکی هنوز از غیر قابل پیشگیری بودن این بیماری ها سخنی نگفته است، بلکه بسیار تأکید دارد که این بیماری ها اگرچه درمان ندارند اما قابل تشخیص، پیشگیری و کنترل هستند و این انسان ها هستند که باید در انتخاب شریک جنسی دقت کنند.
با این اوصاف روشن میشود نه پزشکی، و نه فقه هیچکدام خواستار تعطیلی این روابط موقت نیستند، بلکه خواستار انتخاب درست، و پرهیز از رفتارهای خطرآفرین هستند، و با امکان چنین رفتاری نوبت به تعطیلی یک مسئله نمی رسد.
http://www.askdin.com/showthread.php?t=63479&p=995747&viewfull=1#post995747