پرسش:
هفت ماهی میشود که با فوت پدر و دیدن غسل و کفن او روی سکوی غسالخانه،یکباره از خواب غفلت بیدار شده و با خواندن کتاب پرواز روح سیدحسن ابطحی با وادی سیر و سلوک و تهدیب و تزکیه نفس آشنا شدم....نیاز به راهنمایی جامع دارم
پاسخ:
همه نعمات از جانب حق تعالی جای شکر دارد،اما نعمت هدایت خاصه از جانب پروردگار شکر و سپاسی ویژه را طلب می کند،چه اینکه نصیب هر کسی نمی شود.
چه زیبا سروده است ابوسعید ابوالخیر:
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ / گر کافر و گبر و بت‌پرستی بازآ
این درگه ما درگه نومیدی نیست/صد بار اگر توبه شکستی بازآ
این راهی است که باید رفت،حال چه خود برویم و چه ما را ببرند؛اما این کجا با اشتیاق و معرفت در این مسیر پرواز کنیم و آن کجا که ما را از تمام تعلقات و جهالت ها، کنده و به زور ببرند!!!
امید آنکه مردانه وارد این راه شوید که اگر (ثم استقاموا- سپس استقامت کردند)آئینه راهتان باشد،(تتنزل علیهم الملائکه- فرشتگان را بر آننان نازل می کنیم)نصیبتان خواهد شد. یعنی موید به تأییدات الهی خواهید شد.
در جواب سوالات شما نکاتی خدمتتان عرض می شود:
1-برنامه اصلیتان بر انجام واجبات و ترک محرمات الهی باشد،از افراط و تفریط در امور دیگر پرهیز کنید که آفت جانتان خواهد شد.
2-طریقه دراویش و آثار آقای ابطحی مورد تأیید علماء ربانی نیست.
3-همانگونه که خودتان به درستی فرمودید،اولین قدم اصلاح و بازنگری در اعتقادات است، برای این منظور کتب زیر از آسان به سخت معرفی می شوند:
الف)کتابهای توحید و معاد و نبوت و عدل و امامت از شهید سید عبد الحسین دستغیب رحمة الله علیه.
ب)همین عنوان کتابها از شهید استاد مطهری رحمة الله علیه.
ج)کتاب آموزش عقاید اثر آیت الله محمد تقی مصباح یزدی.
4-در مورد ذکر هم که فرموید،باید عرض کنم:
در اصطلاح علماي اخلاق، ما يك ذكر داريم و يك ورد.
وِرد عبارت است از ذكر لفظى كه بر زبان جارى مىشود و"ذكر" عبارت از توجّه به معنى با مرور به قلب يا بدون آن. بدين جهت اصل معناى ذكر در لغت به معناى" ياد بودن و ياد كردن" است، مثل اين كه توجه داشته باشد كه خداوند حاضر و ناظر است گرچه زبانش گويا به چيزي نباشد صرفا خود توجه ذكر است. و چون ورد، ذكر مي آورد ما به ورد هم ذكر اطلاق مي كنيم.
اگر ورد همراه ذكر باشد در اثر بخشي تمام و كامل است؛ ولي اگر فقط لقلقه زبان باشد بدون توجه به معنا، اثر آن ناچيز است.
در هر حال عادت به گفتن ذكر هر چند بدون توجه به معناي آن، از عادت به بسياري از كارها بهتر است؛ ولي اگر با توجه گفته شود مسلما تأثير بيشتري خواهد داشت.
خداوند در قرآن مي فرمايد:
"يا ايّها الّذين آمنوا اذْكروا اللَّه ذكراً كثيراً؛ (1) اي مؤمنان! خدا را زياد ياد كنيد".
علي عليه السلام فرمود: "ذكر اللَّه شيمة المتّقين؛ (2) همواره عادت متّقيان ذكر گفتن است".
باز مي فرمايد: «لِسَانُ الْبَرِّ مُسْتَهْتِرٌ بِدَوَامِ الذِّكْر؛ (3) زبان نيكو كار شيفته به بدوام ذكر است».
بالاترين مرتبه، توجه هميشگي به خداوند و خدا را ناظر بر خود در هر كاري ديدن است.
براي اين كه انسان به مراتب بالاي ذكر دست يابد، ابتدا سعي كند كه به معاني ذكر توجه كند، سپس دلش را با زبانش هماهنگ كند، يعني هنگامي كه ميگويد: لا اله الاّ اللَّه دلش را نيز با اين حقيقت همراه سازد.
لذا حضور در ذكر به مثابه روح است، و ذكر بى حضور چون بدن بى روح است.
جناب علامه حسن زادۀ آملي مي فرمايد:«لفظ را به زبان بياد آورد كه در ذكر لسانى حظ ديگر است و زبان نيز بىبهره نماند. و تكرار بايد كرد كه ذكر در آغاز انس آورد و انس در انجام ذكر. و تكرار سبب ملكه مىگردد، و ملكه ملك مىشود، مثل اين كه برگ توت ابريشم مىشود به قول عارف ذو المجد مجدود بن آدم سنائى غزنوى:
تو فرشته شوى ار جهد كنى از پى آنك / برگ توت است كه گشته است به تدريج اطلس (4)
در جاي ديگر مي فرمايد: «البته زبان هم بايد از ذكر الله بهره اى داشته باشد، چنانكه سمع را هم از شنيدن حقائق و معارف حظى است و بصر هم براى خود حظى دارد، ولى عمده همانست كه گفته ايم». (5)
يعني اصل بر ذكر قلبي است؛ ولي زبان هم بايد ذاكر باشد تا بي بهره از ياد خدا نباشد.
در مورد دیگر مستحبات هم به مقتضای حال خود عمل کنید و مراقب افراط و تفریطی که ذکر شد، باشید.
دیدگاه جدیدی بگذارید