بی شک تفکر حقیقی در آیات قرآن و خلقت خدا ارزشمند و دارای فضیلت است و به عبودیت واقعی و قرب خداوند منتهی می شود.
توضیح مطلب این که :
از نظر اسلام هر تفکری عبادت نیست ، بلکه تفکری که در احادیث اسلامی برای آن فضیلت بسیار وارد شده، تفکری است که در مسیر تکامل معنوی انسانی باشد. تفکری که انسان درباره مسائل مادی بدون هیچ گونه ارتباطی با مسائل معنوی داشته باشد، از آن خاصیت برخوردار نیست.
مثلاً انسان بیندیشد که هدف از آفرینش وی چیست و این که خلقت او بیهوده نمی باشد و ارزش او به چیست؟
این تفکر که انسان را به هدف خلقت، که رشد آدمی و در بستر عبادت خدا است ، متوجه می سازد و عبادت ارزشمند انسان در طول عمر میتواند معلول چنین تفکری باشد.
پس تفکر حقیقی به ارتباط و عبودیت واقعی خداوند منتهی می شود. اما عبادت بدون تفکر آن اهمیت را نخواهد داشت.
خدا به انسان نیروی فکر و تعقل داد که ابتدا خود را بشناسد تا بعد از آن در احوال هستی تدبّر و تفکر کند، زیرا حاصل چنین تفکری، انسان ساز است و راه عبودیت و بندگی را به بهترین شکل می نمایاند.
آن چه در آیات و روایات راجع به تفکر آمده اشاره به تفکری دارد که از ظلمت به نور رهنمون کند! تفکری که انسان را از حالت ایستایی بازستاند و به حرکت و پویایی درآورد.
در روایت شریف دارد :
تفكر ساعة خير من عبادة ستين سنة؛ یک ساعت تفکر از شصت سال عبادت بهتر است.(1)
علامه مجلسی در ذیل این روایت می فرماید :
فکر کردنی که منجر به انجام کامل تر عبادات گردد مثل نماز که بدون توجه به خدا و رعایت تمام مسایل صورت گیرد با فضیلت تر است؛ چرا که عمل قلبی است و عمل قلبی از عمل بدنی و جوارحی برتر است و نماز هم چون وسیله ای برای ذکر قلب است.
پی نوشت :
1. علامه مجلسی ، بحار الأنوار، ناشراسلاميه، چاپ تهران، ج66، ص 294.
تفکر در قرآن چقدر باعث نزدیکی به خدا و حضور قلب می شود؟
