همانطور که می دانید درمان بیماری های اخلاقی هم علمی است و هم عملی .درمان علمی جز با ريشه يابى عوامل آن و درمان عملی جز با قطع كردن آن ریشه ها امكان پذير نيست ، در رابطه با بیماری غیبت باید گفت که متاسفانه این بیماری بر اساس وجود عوامل متعددی همچون حسد، كينه توزى، انحصارطلبى، انتقام جويى، كبر و خودبرتر بينى، نشأت می گیرد.بنابراین برای از بین بردن این بیماری باید عوامل بوجود آورنده را ریشه کن کرد. هنگامى كه انسان نسبت به كسى حسد نورزد، كينه توز نباشد، انتقام جويى نكند، خود برتربين نباشد ، دليلى ندارد كه خود را آلوده غيبت كند.
توجه کردن به عوارض سوء معنوى و مادى، فردى و اجتماعى این رذیله ی اخلاقی می تواند ما را در درمان این رذیله کمک کند. وقتی انسان توجه كند كه غيبت او را از چشم مردم مى اندازد ، کارهای خوب او را از بين مى برد ، همین توجه باعث می شود که از این رذیله ی اخلاقی دوری کند علاوه بر این باید توجه به این امر داشته باشد که غيبت، حق الناس است، چرا كه آبروی مردم را مى برد. و تا صاحب حق راضى نشود، خدا او را نمى بخشد .
با توجه با این که غیبت گناهی است که به راحتی با زبان انجام می گیرد بنابراین برای درمان آن لازم است نظارت اكيد بر زبان و سخنان داشته باشید و قبل از شروع به صحبت لازم است در کلام خود مقداری تفکر نمایید و به محض این که خواستید غیبت کنید سریع موضوع را در ذهن خود عوض کرده و حرف دیگری را بزنید که غیبت نباشد. این عمل مراقبه است اگر در مراقبه خود موفق بودید که شکر خدا را بجا بیاورید و در غیر این صورت برای خود جریمه ی اخلاقی در نظر بگیرید مثلا به ازای هر غیبت خود را از یکی از اموری که دوست دارید و مورد علاقه ی شماست محروم نمایید .
گاهی حضور در جمع بعضی دوستان که عادت به غیبت کردن و شنیدن غیبت دارند خود عاملی می شود برای تشویق ما به غیبت بنابراین پرهیز از معاشرت با این دوستان می تواند در ترک این رذیله موثر باشد.
http://www.askdin.com/showthread.php?t=40157&p=537258&viewfull=1#post537258