سؤال:
دختری 23 ساله هستم که حدود 3 سال است ازدواج کرده ام. و در آپارتمانی زندگی می کنم که در هر 5 واحد دیگر آن خانواده همسرم هستند(خواهر, مادر, برادر, مادر بزرگ, عمه)...
مشکل اصلی من شوهرمه که خیلی زود عصبی می شه و داد و هوار راه میندازه..... هروقت عصبانیه شروع می کنه به بد گویی از من و خانوادم, بعدشم پشیمون میشه.احساس میکنم خانواده همسرم خیلی بهم بی محلی می کنن و همه چیز و از چشم من می بینن..
شوهرمم اصلا راضی نمی شه از اینجا بریم. ممنون می شم اگه راهنماییم کنید
پاسخ:
افرادی که خصوصیات همسر شما را داشته باشند کم نیستند. این حالت؛ یعنی زود عصبی شدن و زود خاموش شدن هر چند بدی های زیادی را به همراه دارد ولی چنین افرادی خصوصیات مثبت دیگری هم دارند که در دیگر افراد پیدا نمی‌شود. بارزترین آن هم پشمانی زودهنگام و کش ندادن و قهر نکردن و ابراز عشق و علاقه شدید بعد از دعوا و ... است! البته این را برای توجیه کار ایشان نگفتم بلکه به این خاطر عرض کردم که شما در تعامل با همسرت نباید این ویژگی‌های مثبت را نادیده بگیری. با این حال بهترین درمانگر ایشان خود شما هستی. یعنی شما می‌توانی با مدیریت رابطه، مانع از عصبی شدن ایشان شوی. این کار با شناخت چند ساله‌ای که از همسر خود دارید نباید کار سختی باشد. قاعده کلی در این باره می‌گوید هیچ کس بدون علت عصبی نمی‌شود هر چند علت آن خیلی کوچک و بی اهمیت باشد. لذا ایجاد نکردن آن علت یا کنترل آن رمز موفقیت شما خواهد بود. برای توضیح بیشتر در مورد چنین شخصیتی و روش تعامل با او این تاپیک را مطالعه کنید
http://www.askdin.com/thread12732.html
در مورد عواقب کار ایشان، همانطور که در بالا عرض کردم با رفع اسباب و علل عصبی شدن همسرتان تا حدود زیادی مشکل حل می‌شود. با این حال در مواردی که به هر دلیلی کار به داد و بیداد و دعوا و بدگویی کشید، بهترین کاری که شما می‌توانی انجام دهی این است که سکوت کنی و حرفی نزنی؛ چون با این کار خشم همسر شما زودتر خاموش خواهد شد و پشیمانی ایشان از کارش شدیدتر خواهد بود.
با کم شدن دعواها، برخورد خانواده ایشان هم با شما متعادل خواهد شد. به علاوه اینکه وقتی اطرافیان رفتار منطقی شما را مشاهده کنند و ببینند شما دخالتی در عصبی شدن او نداری، هیچ وقت شما را مقصر نخواهند دانست. بله در مواردی ممکن است با وجود اینکه شما مقصر نیستی خانواده ایشان شما را مقصر بدانند که این طبیعی است! یعنی این رفتاری است که در صورت منطقی نبودن خانواده‌ها از آن‌ها سر‌می‌زند و در هر شرایطی سعی می‌کنند دختر یا پسر خود را مقدم بدارند و طرف را مقصر. راه مقابله با این مسئله نیز سکوت و واگذار کردن قضاوت در مورد آن مسئله به روز قیامت است که این ایمان و اعتقاد قوی را می‌طلبد.