پرسش:
چرا گاهی در خود علاقه‌ای نسبت به اهل بیت نمی‌بینم یا احساس می‌کنیم کمرنگ شده؟ در صورتی كه من حداقل دروس دینی مدرسه و دانشگاه را خوانده‌ام وقتی خانه كعبه را می‌بینم یا به سفر زیارتی می‌روم یا در مراسم عزاداری شركت می‌كنم احساس خاصی به من دست نمی‌دهد و این مطلب مرا آزار می‌دهد چرا من این گونه‌ام آیا گناه خاصی باعث این موضوع می‌شود؟
چرا گاهی در خود علاقه‌ای نسبت به اهل بیت نمی‌بینم یا احساس می‌کنیم کمرنگ شده؟ در صورتی كه من حداقل دروس دینی مدرسه و دانشگاه را خوانده‌ام وقتی خانه كعبه را می‌بینم یا به سفر زیارتی می‌روم یا در مراسم عزاداری شركت می‌كنم احساس خاصی به من دست نمی‌دهد و این مطلب مرا آزار می‌دهد چرا من این گونه‌ام آیا گناه خاصی باعث این موضوع می‌شود؟
پاسخ:
راجع به علاقه به اهل بیت علیهم السلام باید بگوییم كه علاقه به خوبی و افراد خوب در همه افراد هست، ولی یكی از عواملی كه نمی‌گذارد این علاقه را درك كنیم - همانطور كه گفتید - عدم شناخت از خوبی و یا افراد خوب است. وقتی ما اهل بیت را بشناسیم و مقام و عظمت وجودی آن‌ها، عصمت آن‌ها،كرامت آن‌ها، امامت آن‌ها، مقام آن‌ها نزد خدا، و شفاعت آن‌ها از ما، هدایت كردن آن‌ها، و مهربانی آن‌ها را بشناسیم مگر می‌شود كه نسبت به ایشان محبت پیدا نكنیم؟
راجع به علاقه به اهل بیت علیهم السلام باید بگوییم كه علاقه به خوبی و افراد خوب در همه افراد هست، ولی یكی از عواملی كه نمی‌گذارد این علاقه را درك كنیم - همانطور كه گفتید - عدم شناخت از خوبی و یا افراد خوب است. وقتی ما اهل بیت را بشناسیم و مقام و عظمت وجودی آن‌ها، عصمت آن‌ها،كرامت آن‌ها، امامت آن‌ها، مقام آن‌ها نزد خدا، و شفاعت آن‌ها از ما، هدایت كردن آن‌ها، و مهربانی آن‌ها را بشناسیم مگر می‌شود كه نسبت به ایشان محبت پیدا نكنیم؟
كتاب‌های مدرسه و دانشگاه برای شناخت كافی نیست و لازم نیست كه حتما باسواد باشیم تا این عظمت را بفهمیم. بلكه انسان‌های بی‌سواد هم با رفتن به مجالس ذكر و منبر می‌توانند این شناخت را پیدا كنند و تنها راه شناخت مطالعه نیست كه بی‌سواد‌ها نتوانند از اهل بیت شناختی پیدا كنند. اصلا گاهی با رفتن و استفاده كردن از یك انسان عالم و با سواد مذهبی - كه دلسوخته اهل بیت باشد - شناخت بهتر و معرفت بالاتری برای انسان حاصل می‌شود كه اگر خود انسان سال‌ها هم مطالعه كند به آن دست پیدا نمی‌كند.
یكی از عوامل دیگر كه باعث شعله ور شدن این محبت می‌شود یا آن را كم رنگ می‌كند، مراوده و رفت و آمد زیاد یا كم با اهل بیت است؛ یعنی كسی كه هر روز یا هر هفته یا هر ماه یك یا چند بار به اهل بیت متوسل می‌شود به مراتب محبت بیشتری دارد از كسی كه ماه‌ها یا سال‌ها است سرگرم زندگی دنیوی است و به اهل بیت متوسل نشده و نه در شادی‌ها و نه در غم‌ها خود را به آن ذوات مقدسه متصل نمی‌كند. حتی اگر هم نسبت به اهل بیت شناختی داشته باشد. این طبیعی است كه هر چه مراوده كمتر شود از نظر قلبی نیز محبت كمتر می‌شود.
این حقیقتی است كه از دل برود هر آنكه از دیده رود!
یكی از دلائل دیگری كه محبت به اهل بیت را در دل كم می‌كند، گناه و لذت بردن از معاصی است؛ چرا كه دو محبت در یك دل نمی‌گنجد. یعنی نمی‌شود انسان از معاصی لذت ببرد و آن‌ها را دوست داشته باشد و اهل بیت را هم كه مظهر خوبی و پاكی هستند دوست بدارد و این قاعده را خداوند نیز در قرآن متذكر شده است:
«ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَینِ فی جَوْفِه؛ (۲) خداوند برای هیچ مردی دو دل در درونش ننهاده است».
هر یك از اینها می‌تواند دلیلی برای این احساس بی‌محبتی نسبت به اهل بیت باشد.
پی نوشت‌ها:
۱. ثقه الاسلام كلینی، كافی، الناشر:دار الكتب الاسلامیه، تهران، سال نشر/۱۳۶۵ ه.ش.ج ۱،(ص) ۳۷۱.
۲. احزاب (۳۳) آیه ۴.
موضوع: