پرسش: فردی در اداره ما پشت سر دیگران دائما غیبت می کند. وقتی هم به او تذکر میدهیم می گوید به من ظلم کرده است. مرحله بعدی نهی از منکر درباره او چیست؟
پاسخ: توصیه اولی که به شما دارم این است که از نهی از منکر زبانی ناامید نشوید. در گفتگو ظرفیت بسیار زیادی وجود دارد که می توان از آن برای تاثیرگذاری بر دیگران بهره برد.
ممکن است واقعا همکار شما فرد متدینی باشد و گمان کند ظلم دیدن از دیگران مجوز غیبت کردن از آن ها است. یکی از استثنائات حرمت غیبت موارد دادخواهی و کمک طلبی در برابر ظلم دیگران است. اما اجازه نداریم به بهانه دادخواهی نزد هر کسی آبروی دیگری را ببریم. دادخواهی در صورتی مجوز غیبت است که اولا ظلم آن فرد ثابت شده باشد. ثانیا نتوان از طریق خود او به حقمان برسیم و تنها راه رسیدن به حق دادخواهی از فرد دیگری باشد. ثالثا هدفمان از تعریف کردن ماجرا رسیدن به حق باشد نه بردن آبروی آن فرد و انتقام گرفتن از او.
بنابراین با وجود این شرایط فرد مظلوم می تواند از ظلمی که به او شده پرده بر دارد. اما در نزد کسی که به خاطر مسئولیت و یا نفوذ کلامی که دارد میتواند حق او را بگیرد. ولی شما به عنوان همکار ممکن است نه توان گرفتن حق او را داشته باشید و نه وظیفه ای در این قبال. بنابراین مجوز غیبت در این مورد صدق نمی کند.
به صورت منطقی و دلسوزانه همین موراد را با او مطرح کنید تا توجیه و بهانه غیبت از او گرفته شود.
اگر مرحله زبانی نهی از منکر مفید و موثر واقع شد علاوه بر اینکه خودتان را از گناه نجات داده اید آن فرد را نیز نسبت به ترک غیبت مجاب و موفق نموده اید. اما اگر این کار نتیجه نداد با ترک هم صحبتی با او حداقل خودتان را از این گناه مصون نگاه دارید. اما اگر در محیطی هستید که خواه نا خواه حرف های او را خواهید شنید میتوانید با دفاع از غیبت شونده به وظیفه خود عمل کنید. این نکته را در نظر داشته باشید که انگیزه بسیاری از افراد غیبت کننده خوش صحبتی و به نوعی گرم کردن مجلس است. بنابراین اگر حرفشان تکذیب شود باعث سرخوردگی و بازدارندگی آنها خواهد شد.
مطالعه این موضوع نیز مفید خواهد بود.: