پرسش: من در زندگی تجربیات زیاد و پستی و بلندی های زیادی در زمینه ی معنویات داشتم. هم تجربه ی ایمان زیاد و هم بی ایمانی. این روزها در عین اینکه دوست دارم به لحاظ معنوی خوب باشم، ولی نمی توانم عمل کنم. از خدا خجالت می کشم. نسبت به دستورات دینی سرد و ضعیفم. نماز را یکی در میان و با کراهت می خوانم و به همین خاطر عذاب وجدان دارم. دوست دارم برگردم و توبه کنم. اما حتی اگر بخواهم، بعد از هزار بار، روی توبه کردن را ندارم و می ترسم که مثل همیشه آن را بشکنم. می دانم که ناامیدی گناه کبیره ست و اگر خداوند تکلیفی به عهده ی انسان گذاشته، حتما می تواند از پس آن برآید، ولی اینها کمکی به من نکرده.
پاسخ: انسان برای اینکه کاری را انجام داده و به سرانجام برساند، نیاز به یک انگیزه و چرايیِ قوی و محکمی دارد که هر بار سختی های راه اراده اش را متزلزل کرد، به هدف و پایان راه نگاه کرده و نیروی مضاعف پیدا کند.
انسانِ خداباور تا زمانی که نفسش مهذب و تربیت نشده، در عین اینکه ایمان دارد و فطرتش هم او را تشویق به رسیدن به کمال و سعادت می نماید، اما ایمانش سطحی و متزلزل است. پس گاهی با عوامل مختلف، هدف و رسیدن به لقاءالله را نظاره کرده و عزم و اراده ی طی طریق می کند؛ و زمانی خسته و ملول از سختی های راه، سست شده و وجودش لبالب از ناامیدی می شود.
شما همانطور که در نوشته تان تاکید فرمودید، مسیر را بلد هستید و دانستی ها را می دانید، اما برای عمل کردن، دچار خستگی و ملالتِ راه می شوید. راه چاره، توجه و مراقبه ی مستمر و بهترین شیوه ی تجدیدِ اراده و اشتیاق، مطالعه ی روزانه است.
سعی کنید حتی اگر شده نیم ساعت در روز، مطالعه ی دینی داشته باشید. یکی از کتاب های اخلاقی عمومی که مناسبِ روحیه شماست را انتخاب کرده و به طور روزانه کمی از آن را بخوانید و تلاش کنید هر مقدارش را که می توانید در عمل پیاده کنید. وقتی تمام شد، کتاب بعدی را شروع کنید.
در کنار این از سه گانه ی «مشارطه، مراقبه و محاسبه» که بزرگانِ اخلاق و عرفان به تمام افرادی که در اول سیر الی الله قرار می گیرند، توصیه می کنند هم استفاده کنید. مطالعه و تلاشِ روزانه، کمک می کند که هر روز هدفتان را در مقابل ببینید و انگیزه و اراده تان تقویت شود.
http://askdin.com/comment/1037251#comment-1037251