پرسش: پدر و مادر مسنی دارم که تقریبا سرپا هستند ولی هیچ کاری انجام نمی دهند، حتی کارهای شخصی خودشان را. من شاغل و دارای همسر و دو فرزند هستم. کار منزل خودم و کار بیرون، اضافه بر کارهای منزل پدری زحمت دوچندان برایم است. همیشه احساس خستگی و درماندگی دارم. ما شش خواهر و برادر هستیم، اما منزل من نزدیک منزل والدینم هست و تمام وظایف به گردن من افتاده. واقعا درمانده شدم و خواستم کسب تکلیف کنم.
پاسخ: مسئولیت پذیری شما در قبال والدین تان واقعا قابل تحسین است. نیکی کردن به والدین چیزی ست که در منابع دینی ما به شدت سفارش و آثار دنیوی و اخروی فراوانی برای آن شمرده شده. رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و اله و سلم) فرموده اند: «رِضا اللّه ِفي رِضا الوالِدِ، و سَخَطُ اللّه ِ في سَخَطِ الوالِدِ»؛ خشنودى خدا در خشنودى پدر و ناخشنودى خدا در ناخشنودى پدر است. (۱)
بنابراین اینکه شما نسبت به والدینتان حساس بوده و سعی می کنید احتیاجات آنها را برآورده کنید، حتی اگر این احتیاجات صرفا روانی بوده و نیاز واقعیِ جسمی نداشته باشند، بسیار عالی و موجبات خشنودی خداوند و سعادت شما را فراهم می آورد. اما اگر این مسئله باعث به هم ریختن نظم زندگی شما شده و یا خستگی و فرسودگی بیش از حد برایتان ایجاد کند، بهتر است که طی یک جلسه ی خانوادگی با خواهر و برادرانتان صحبت کرده و توجه آنها را به این مسئله جلب نمایید. گاهی اوقات دیگران با این اطمینان که کسی هست و امور را اداره می کند، نسبت به مسئولیت خودشان بی توجه می شوند. به آنها بگویید که انجام اینکار به طور روزمره برای شما دشوار است و لازم است که آنها هم مشارکت داشته باشند. اگر واقعا دیگران هم مشکلی مثل دوری مسیر و یا امثال اینها را دارند، می توانید از نیروهای خدماتی برای انجام دادن کارها استفاده کرده و هزینه ی آن را تقسیم کنید. اگر شما صرفا به سر زدن و محبت کردن بپردازید و کارها را به نیروی خدماتی بسپارید، این احساس خستگی و درماندگی در شما از بین خواهد رفت و آسایش بیشتری خواهید داشت.
پی نوشت:
۱. محمدی ری‌شهری، محمد، میزان الحکمه، دارالحدیث، قم، ویرایش دوم، ج ۱۳، حدیث 22648.