پرسش: گاهی در یک خانواده اختلافی به وجود می آید و منجر به طلاق میشود. طبیعتا بعد از مدتی همه از آن مشکلات خبردار می شوند و برای یکدیگر تعریف می کنند. آیا گفتن و شنیدن مشکلاتی که آن زن و مرد داشته اند غیبت محسوب میشود؟
پاسخ: قهر و دعوا و جدایی علاوه بر اینکه به خودی خود اتفاق شوم و نامبارکی است می تواند زمینه برای گناهانی همچون غیبت و تهمت را نیز فراهم نماید.
فرد و خانواده او معمولا تلاش می کنند شکست در زندگی مشترک را به شریک دیگر زندگی منتسب کنند و خودشان را بی تقصیر جلوه دهند. اقوام نیز به خاطر کنجکاوی نسبت به شنیدن حرف های آنها علاقه نشان می دهند.
این در حالی است که حتی اگر حرف هایی که درباره همسر و خانواده او گفته می شود درست هم باشد غیبت محسوب میشود و اختلاف و جدایی مجوز گفتن این عیوب و اشکالات نیست.
البته گاهی یک خانواده در آستانه فروپاشی قرار می گیرد و پیگیری مشکلات آنها توسط خانواده ها به هدف حل و فصل مشکلات و مداخله مثبت صورت می پذیرد. به عبارت دیگر برخی از افراد خانواده که از نظر تجربه و دلسوزی در حد قابل قبولی قرار دارند در نقش مشاور ظاهر می شوند و سعی میکنند اختلاف میان آن دو را برطرف کنند. طبیعی است که مشاور باید از مشکلات آگاه باشد تا بتواند قضاوت درست و راه حل مناسبی ارائه کند. البته در همین موارد نیز باید مراقبت شود افراد دیگر در جریان جزئیات مسائل خصوصی آن خانواده قرار نگیرند.
قرآن کریم آشتی میان زن و شوهر و توافق در زندگی را حاصل توفیق الهی و دلسوزی و دخالت بجا و به موقع خانواده زن و مرد می‌داند:
«وَ إِنْ خِفْتُمْ شِقاقَ بَيْنِهِما فَابْعَثُوا حَكَماً مِنْ أَهْلِهِ وَ حَكَماً مِنْ أَهْلِها إِنْ يُريدا إِصْلاحاً يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُما إِنَّ اللَّهَ كانَ عَليماً خَبيرا؛ و اگر از جدايى و شكاف ميان آن دو (همسر) بيم داشته باشيد، يك داور از خانواده شوهر، و يك داور از خانواده زن انتخاب كنيد (تا به كار آنان رسيدگى كنند). اگر اين دو داور، تصميم به اصلاح داشته باشند، خداوند به توافق آنها كمك مىكند زيرا خداوند، دانا و آگاه است (و از نيات همه، با خبر است).»(1)
البته آیه شریفه زمان ورود خانواده ها را زمانی می‌داند که بیم جدایی و شکاف در میان زن و شوهر احساس شود.
پی نوشت:
1. نساء، 35.