پرسش:
خدایی که رخ نمایی نمی کند چرا خود را زیبا معرفی کرده است؟ خدایی که زیارت یک خانم زیبارو را به یک مرد جوان حرام می کند چگونه زیبایی را دوست دارد؟
پاسخ:
روایتی که در این خصوص میفرمایید چنین است:«إِنَّ اللَّهَ جَمِيلٌ يُحِبُّ الْجَمَال»؛ به درستی که خداوند زیباست و زیبایی ها را دوست دارد.(1)
«جمیل» از ماده «جمل» به معنای حُسن و نیکویی کثیر است که یا در بدن و رفتار انسان است، و یا حُسنی که از شخص به دیگران میرسد(2) بنابراین جمیل که در فارسی به معنای زیبایی ترجمه میشود صرفا به معنای زیبایی چهره نیست.
هر صفتی در مورد خداوند متناسب با خود او توصیف میشود، همانطور که مثلا صفت «علم» در خصوص خدا متناسب با شأن او معنا میشود و آن نواقصی که در علوم بشری است مثل محدودیت در علم، یا علم حصولی و انفعالی و مانند آن هرگز به خداوند نسبت داده نمیشود، همچنین هر چه که از زیبایی درک میشود و معنای ناقصی دارد به خداوند نسبت داده نمیشود.
بنابراین آن معنای زیبایی که با مجرد بودن خداوند از ماده سازگار است، هستی و کمال است(3) و شاید به همین خاطر به صفات ثبوتیه خداوند که یک صفت نیکو و یک کمالی را برای خداوند اثبات می سازند، «صفات جمالیه» می گویند.(4) پس خداوند جمیل است و جمال را دوست دارد یعنی دارای اوصاف کمالی و فضائل وجودی است، و این اوصاف را در دیگران نیز دوست می دارد.
البته می توان این روایت را به معنای «جمال» و «زیبایی» در افعال هم معنا کرد، یعنی خداوند افعالش جمیل و زیباست، و دوست دارد بندگان از این بهره ها و نعمت های زیبا بهره ببرند(5) همان طور که در ادامه برخی نسخه ها از این روایات نیز به این مطلب اشاره شده است: «إِنَّ اللَّهَ جَمِيلٌ يُحِبُّ الْجَمَالَ وَ يُحِبُّ أَنْ يَرَى أَثَرَ النِّعْمَةِ عَلَى عَبْدِه»؛ به درستی که خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد، و دوست دارد اثر نعمت هایش را بر بندگانش ببیند.(6)
همچنین در خصوص حرمت نگاه به نامحرم زیبا رو باید توجه داشته باشید که آنچه که حرام شده زیارت و لذت بردن از زیبایی چهره نیست، بلکه زیارت و لذت بدون تعهد است که خداوند آن را حرام کرده است؛ روشن است که دوست داشتن زیبایی غیر از بی چارچوب بودن و بی ضابطه بودن است، زیبایی هر انسانی قابل بهره بردن است، اما همگانی نیست! استفاده و بهره بردن از این زیبایی ها در گرو شرایطی است تا انسان را از حیطه انسانیت خارج نساخته و امنیت جامعه و خانواده را به مخاطره نیندازد.
پی نوشت ها:
1. کلینی، محمد، الكافي، دار الكتب الإسلامية، تهران، چاپ چهارم، 1407ق، ج6، ص438.
2. راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، دار القلم، بیروت، چاپ اول، 1412ق، ج1، ص202
3. ملاصدرا، شرح اصول الکافی، مؤسسه مطالعات و تحقيقات فرهنگى، تهران، چاپ اول، 1383ش، ج3، ص110
4. ر.ک: سبحانی، جعفر، الالهیات علی هدی الکتاب و السنة و العقل، المركز العالمي للدراسات الإسلامية، قم، چاپ سوم، 1412ق، ج1، ص82
5. ملا صالح مازندارنی، شرح الکافی، المكتبة الإسلامية، تهران، چاپ اول، 1382، ج9، ص310؛ ج10، ص391
6. الکافی، ج6، ص438
http://www.askdin.com/showthread.php?t=64900&p=1016752&viewfull=1#post10...