نخست آنکه ممکن است گاهی سوالاتی به ذهن انسان برسد، این مسئله نباید آزاردهنده باشد و احساس گناه را به همراه بیاورد. ما انسان ها موجودات دارای عقل هستیم و خاصیت عقل هم پرسشگری است، از این رو اینکه گاهی سوالی به ذهن برسد، گناه نیست.
با این حال باید توجه کنیم که به تعبیر شهید مطهری، شک گذرگاه خوبی است ولی اقامتگاه خوبی نیست. به این معنا که ماندن در شک و تردید، خوب نیست. اگر سوالی وجود دارد باید حل شود، نه اینکه بماند و انسان را دل چرکین کند. بنابراین، اصل سوال پرسیدن اشکال ندارد ولی در پی پاسخ نرفتن است که درست نیست بایستی در پی پاسخ بود و شک را از ریشه برطرف کرد نه اینکه بر روی آن سرپوش گذاشت.
در مورد وجود خداوند، دو نوع دلیل می توان بیان کرد: نخست دلایل عقلی است، دلایلی که معمولا بر اساس اصول فلسفی و استدلالات عقلی بیان می شوند. به طور مثال براهینی چون برهان صدیقین، برهان امکان و وجوب، برهان نظم و ... دلایلی هستند که از طریق استدلالات عقلی در پی وجود خداوند هستند.
راه دیگر، درک حضور خداوند است. شهود و یافتن خداوند و چشیدن شیرینی در محضر الهی بودن. این راه استدلال عقلی ندارد و بیشتر از راه تجربه و شهود است.
حالت ایده آل این است که فرد از دو طریق سعی کند به در وجود خداوند پی ببرد ولی اگر یکی از اینها برایش ممکن نبود، از راه دیگر می تواند این نتیجه را بگیرد.
در این زمینه مطالعه این کتب پیشنهاد می شود:
- آموزش عقائد، نوشته آیت الله مصباح یزدی
- بخش اعتقادی کتاب های شهید مطهری
شیعه در اسلام، از علامه طباطبایی
http://www.askdin.com/showthread.php?t=60664&p=952842&viewfull=1#post952842