سؤال:
اگر پسر متاهلی به دختر متاهلی علاقه پیداکند میتواند توی بهشت با او باشد؟ به چه شرطی؟
پاسخ:
بسم الله الرحمن الرحیم
به جز آن چه از آیات و روایات به دست ما رسیده مبنی بر این که انسان‌های بهشتی در صورتی که بستگان‌شان نیز صلاحیت ورود در بهشت را داشته باشند، می‌توانند با هم در بهشت زندگی کنند. همچنین از خدا بخواهد وی را در عالم آخرت هم نشین اولیاء قرارش دهد؛ به جزییات مسئله اشاره‌ای نشده است. این آرزوی همه افراد بشر است تا با کسانی که در این دنیا هم نشینی دارد، در آن سرا نیز این هم نشینی ادامه یابد، خصوصا وقتی که بداند معادی جاودانه در انتظار اوست.
به طور طبیعی انسان در دنیا با خانواده‌اش انسی همراه با عاطفه دارد و از همراهی با آنان لذت می‌برد و از خدای متعال می‌طلبد که در سرای دیگر چنین انسی بر قرار باشد. به علاوه وقتی به زندگی ابدی فکر می‌کند، در رسیدن به حاجتش اصرار خواهد کرد.
خدای متعال در وصف بهشتیان فرمود:
«جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَها وَ مَنْ صَلَحَ مِنْ آبائِهِمْ وَ أَزْواجِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِمْ وَ الْمَلائِكَةُ يَدْخُلُونَ عَلَيْهِمْ مِنْ كُلِّ باب» (1)
(همان) باغ هاى جاويدان بهشتى كه وارد آن مى‌شوند و همچنين پدران و همسران و فرزندان صالح آن‌ها و فرشتگان از هر درى بر آنان وارد مى‌شوند.
این در صورتی است که افراد یک خانواده یا قبیله در سرای آخرت صلاحیت با هم بودن را داشته باشند و گرنه ممکن نیست دو یا چند نفری که به عنوان خانواده یا زن و شوهر با هم در دنیا زندگی کرده‌اند، بتوانند دوباره در کنار هم سرای باقی تجربه کنند. و چه بسا از هم فاصله بگیرند و با هم شأن خود زندگی کنند. زیرا مطابق با عمل هر کسی پاداش یا جزای او را خواهند داد و نمی‌توان میان دو نفری که به وسیله عمل از هم متمایز شده‌اند را در یک مکان و کنار هم قرار داد.
به هر حال هیچ کسی از جزییات مسائل آن دنیا خبر دقیقی ندارد، پس نمی‌توان از این‌جا حدس زد که سر‌انجام افراد چه خواهد شد.
انسان در سرای قیامت از ایستگاه‌های مختلفی عبور خواهد کرد. در حالی که هیچ کسی با او نیست. آن چه وی را همراهی خواهد کرد فقط عمل اوست. این وضع برای همه انسان‌ها یکسان است.
مثلا حضور در صحرای محشر،آن چنان رعب آور است که به تعبیر آیات الهی هر کسی از شخص دیگر فرار می‌کند، حتی مادر از فرزند چه برسد که کنار هم باشند.
«يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخيه، وَ أُمِّهِ وَ أَبيهِ، وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنيه» (2)
در آن روز كه انسان از برادر خود مىگريزد، و از مادر و پدرش، و زن و فرزندانش. این یعنی عبرت!
وقتی در تعالیم دینی چنین اوصافی از قیامت به ما نشان داده می‌شود، پس مناسب است فقط به فکر عمل نیک باشیم و آرزوهایی را نپروارنیم که نمی‌دانیم به آن خواهیم رسید یا نه! خصوصا آرزوهایی از این دست که در گذر زمان کم رنگ و حتی فراموش خواهد شد.
البته خیلی نا‌امیدانه سخن نگوییم، بلکه این مطلب را بیان کنیم که همه انسان‌ها در دل خود آرزوهایی دارند. پس می‌توانیم از خدای متعال بخواهیم درآن دنیا فردی را که دوستش داریم، هم‌نشین ما قرار دهد. این یک حاجت مشروع است و انسان میتواند به بر آورده شدنش امیدوار باشد.
به همین جهت، افرادی وجود دارند که در دل به یکدیگر علاقه دارند و دوست می‌داشتند تا در این دنیا در کنار هم و یا همسر هم باشند، اما به سبب موانعی این کار محقق نشد، اما اینان می‌توانند با دعا از خدای متعال بخواهند در آن دنیا با هم باشند. پس اصل طلب حاجت این چنینی تا زمانی که تبعات منفی نداشته باشد و برای اشخاص مزاحمتی ایجاد نکند، به خودی خود، اشکال ندارد.
منابع:
1. رعد: 13/ 23.
2. عبس: 80/ 34 تا 36.