پرسش:
با توجه به شیوع ویروس کرونا در کشور چرا ما از اهل بیت(علیهم اسلام) درخواست شفا داشته و حرم های ایشان را مقدس و مبرای از ویروس میدانیم؟ در حالی که خود ایشان هرگز شفابخش بیماران نبودند و هیچگاه نیز چنین ادعایی نداشتند. مگر امام سجاد(علیه السلام) همواره بیمار نبودند و حضرت زهرا(سلام الله علیها) در بیماری از دنیا نرفتند؟ ائمه(علیهم السلام) آمدند تا دل ها را شفا بدهند نه جسم ها را.
قبور و زیارت‌گاه‌های ایشان نیز اگرچه محترم است، اما مقدس نیست. پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) پس از فتح مکه اقدام به تخریب همه‌ی معابد و زیارت‌گاه‌هایی نمود که کاهنان و روحانیون از وجود آنها سود می‌بردند و مردم نذورات خود را به آنها اهدا می‌کردند و با توسل به آن مکان‌ها امید شفا و بهبودی اوضاع خویش را داشتند. چرا تصور میشود آرامگاه اهل بیت(علیهم السلام) مصون از آلودگی‌های ویروسی است؟
پاسخ:
برای پاسخ به این سوال توجه به چند نکته لازم است:
نکته اول:
شفا دادن اولیای الهی امری مسلّم و مبتنی بر ادله نقلی و تاریخی روشن است. قرآن کریم صراحتا فاعل و شفا دهنده بیماران را حضرت عیسی(علیه السلام) معرفی می کند: «وَ تُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ بِإِذْني وَ إِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتى بِإِذْني»؛ و كور مادرزاد، و مبتلا به بيمارى پيسى را به فرمان من، شفا مىدادى و مردگان را (نيز) به فرمان من زنده مى كردى.(1)
نمونه روشن دیگر جریان شفای چشم حضرت علی (علیه السلام) توسط پیامبر(صلی الله علیه واله) در جنگ خیبر است که در منابع بسیار شیعه و سنی(2) آمده است.
چگونه ادعا می شود که هیچ مدرکی بر این امر نیست.
نکته دوم:
اینکه ادیان برای شفا دادن جسمی نیامده اند حرف درستی است، اما منافاتی با این ندارد که اولیای الهی به خاطر قرب و ارجی که دارند ملجأ درماندگان قرار گیرند تا این مراجعات و توسلات بهانه ای برای تبعیت مردم از ایشان شود. همانطور که اشاره شد ادله متعددی نیز در این خصوص وجود دارد.
نکته سوم:
این که گفته میشود پیامبر اسلام بعد از فتح مناطق معابد و زیارتگاه ها را خراب می کرد به معنای تخریب معابد و زیارتگاه های باطل است، نه معابد و زیارتگاه های حق، خود قرآن کریم در مورد اصحاب کهف می فرماید:
«فَقالُوا ابْنُوا عَلَيْهِمْ بُنْياناً رَبُّهُمْ أَعْلَمُ بِهِمْ قالَ الَّذينَ غَلَبُوا عَلى أَمْرِهِمْ لَنَتَّخِذَنَّ عَلَيْهِمْ مَسْجِداً»؛ گفتند بر غار آنها بنائى بسازيد پروردگار به كارشان داناتر است، و كسانى كه در مورد ايشان غلبه يافته بودند گفتند بر غار آنها عبادتگاهى خواهيم ساخت(3)
نکته چهارم:
تبرک جستن نیز در قرآن به صراحت آمده است، همانطور که یعقوب به برکت پیراهن یوسف بینا شد: «فَلَمَّا أَنْ جاءَ الْبَشيرُ أَلْقاهُ عَلى وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصيرا»(4) و یوسف نگفت من از همین جا دعا می کنم تا پدرم بینا شود!!
اما در جایی که وضعیت خاصی وجود دارد و احتمال خطر عقلایی وجود دارد از باب غلبه یک حکم بر حکم دیگر باید احتیاط کرد، همانطور که انسان هنگام بیماری از خوردن برخی از غذاها نهی میشود. دین علی رغم تأکید بر دعا و توسل و تبرک و مانند آن هرگز خواهان نادیده گرفتن علل و اسباب طبیعی نیست همانطور که امام صادق(علیه السلام) می فرمایند: ««أَبَى اللَّهُ أَنْ يُجْرِيَ الْأَشْيَاءَ إِلَّا بِأَسْبَابٍ فَجَعَلَ لِكُلِّ شَيْءٍ سَبَبا»؛ خداوند ابا دارد از اینکه اشیاء را جز از طریق اسباب جاری سازد، پس برای هر چیزی سببی قرار داد.(5)
نکته پنجم:
ضمنا دو خطای فاحش تاریخی در این سوال وجود دارد، یکی ماجرای بیماری حضرت فاطمه(سلام الله علیها) است در حالی که ایشان بیمار نشده و به خاطر شدت ضربات و صدمات حمله دشمن به شهادت رسیدند.
و نکته دوم اینکه امام سجاد(علیه السلام) همواره بیمار نبودند. بلکه به عقیده بسیاری از صاحب نظران، بیماری امام سجاد (علیه السلام) در کربلا مصلحتی بوده است تا نسل امامت قطع نگردد.مرحوم شیخ مفید در ارشاد می فرمایند: «امام زین العابدین در آن هنگام به سبب بیماری در جهاد شرکت نکرد، و خداوند او را برای هدایت مسلمانان نگه داشت، (6) مرحوم علامه مجلسی در بحار الانوار می فرماید: با توجه به ضرورت ادامه حیات حضرت امام زین العابدین (علیه السلام) بعد از پدر بزرگوارش، حکمت الهی اقتضا می کرد تا او در هنگامه نبرد در روز عاشورا، مریض باشد.(7) اگر علمای شیعه را هم قبول ندارید و سر سفره مورخان اهل سنت هستید ابن سعد می نویسد«آن روز بیمار بود و به همین جهت کشته نشد»(8)
شهید مطهری(ره) چه زیبا می فرماید: «ما امام زین العابدین را یک آدم بیمارِ مریضِ زردرنگِ تبِ لازمی [تصور کرده ایم] که همیشه عصا به دستش است و [با] کمر خم دارد راه میرود و آه میکشد. آن وقت میگوییم امام چهارم ما هم هست...امام زین العابدین(علیه السلام) با امام حسین(علیه السلام) هیچ فرق نداشته است، با امام باقر از نظر مزاج و بنیه هیچ فرق نداشت. امام چهل سال بعد از حادثه کربلا زنده بود و مثل همه سالم بود. با امام صادق فرقی نداشته است. چرا ما بگوییم «امام زین العابدین بیمار»؟!»(9)
پی نوشت ها:
- مائده:110/5.
- ابن هشام، السیرة النبویة، چاپ مصطفی سقا، ابراهیم ابیاری و عبدالحفیظ شلبی، قاهره، ۱۳۵۵ق، ج۳، ص۳۴۹؛ حمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، چاپ محمد فردوس عظمُ دمشق ۱۹۶۶، ج ۲، ص۸۶، ۹۲-۹۳؛ ابن حزم، جمهرة انساب العرب، بیروت ۱۴۰۳، ص۲۱۳.
- کهف:21/18.
- یوسف:96/12.
- کلینی، محمد، الکافی، نشر الاسلامیه، تهران، چاپ چهارم، 1407ق، ج1، ص183
- شیخ مفید، الارشاد، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 91، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق، ص 254.
- مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، بیروت، دار احیاء‌التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق، ج 46، ص41، ح 36؛ جلد 46، ص 41، ح 36.
- ابن سعد، الطبقات الکبری، تحقیق: عطا، محمد عبد القادر، ج 5، ص 171، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1410ق، ج 5، ص171.
- مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، تهران، انتشارات صدرا، ج17، ص 126.
http://askdin.com/comment/1040976#comment-1040976