چرا خدا من را آفریده است؟

پرسش:

چرا خدا من را آفریده است؟ چرا از خودم نپرسیده که آیا دوست دارم به دنیا بیایم یا نه؟ چرا اختیار مرگ یا زندگی کردن را به ما نداده و خود کشی را گناه اعلام کرده است؟

 

پاسخ:

پاسخ های متعدد فلسفی و کلامی به این سوال داده شده است از جمله اینکه اصلا اجازه گرفتن علت از معلول معنا ندارد. با تحقق علت، معلول هم محقق می شود و این رابطه جبری است. اما یکی از این پاسخ های روشن این است که انسان هایی که از آمدنشان ناراضی هستند و می گویند: «چرا خداوند ما را بدون اجازه خلق کرده است» اینها دارند زود قضاوت می کنند. تفصیل پاسخ در قالب چند مقدمه قابل بیان است:

 

1. هیچ کسی طالب نیستی و نبودن نیست؛ پس هر کسی که این سوال در ذهنش است و از به دنیا آمدن خویش ناراضی است به خاطر اصل به دنیا آمدنش نیست، بلکه به خاطر یک مشکلی است که همراه این زندگی به دوش میکشد. یعنی یا به خاطر تکلیف است، یا به خاطر بیماری ها، یا به خاطر فقر، یا به خاطر عدم استجابت دعاها و خواسته هایش و....

 

2. حالا با توجه به اینکه ما قبل از ورود به دنیا از سختی ها و راحتی های دنیا مطلع نبودیم بر فرض که خدا از ما پرسیده بود که آیا می خواهید به دنیا بیایید یا خیر؟ ما از کجا می دانستیم که دنیا خوب است و راضی خواهیم شد یا بد است و راضی نخواهیم شد تا به او پاسخ مثبت دهیم یا منفی؟

 

جز این است که باید به حرف خود خدا گوش می کردیم و اگر میگفت بیا راضی میشوی پاسخ مثبت میدادیم، و اگر میگفت ناراضی خواهی بود پاسخ منفی میدادیم.

 

خب خداوند همین را به ما گفته است، فرموده این سختی های فعلی را نبینید، زود قضاوت نکنید، در نهایت راضی خواهید شد:

 

مثلا در مورد بیماری فرموده اند:

 

«لَوْ يَعْلَمُ الْمُؤْمِنُ مَا لَهُ مِنَ الْأَجْرِ فِي الْمَصَائِبِ لَتَمَنَّى أَنَّهُ قُرِضَ بِالْمَقَارِيضِ؛ اگر بنده مومن بداند که در برابر مصیبت ها چه اجری دارد آرزو می کند تا با قیچی گوشت تنش چیده شود. (1)

 

در مورد فقر فرموده اند:

 

شخص فقیر با دیدن پاداش و عوضی که خداوند در قیامت به او می دهد چنین می گوید: «مَا ضَرَّنِي مَا مَنَعْتَنِي مَعَ مَا عَوَّضْتَنِي‏؛ خداوندا هرگز نسبت به آنچه که امروز به من داده ای در برابر آنچه نداده ای ضرر نکردم.  (2)

 

و در مورد عدم استجابت دعاها فرموده اند:

 

وقتی مومن ثواب دعاهای مستجاب نشده اش را می بیند می گوید: «فَيَتَمَنَّى الْمُؤْمِنُ أَنَّهُ لَمْ يُسْتَجَبْ لَهُ دَعْوَةٌ فِي الدُّنْيَا مِمَّا يَرَى مِنْ حُسْنِ الثَّوَابِ؛ مومن آرزو مى‏كند كه كاش در دنيا يك دعا از برايش مستجاب‏ نشده‏ بود. (3)

 

بنابراین انسانی که با دیدن 20 یا 30 سال از زندگی اش که میلیاردها سال به طول خواهد انجامید ناراضی شده خیلی دارد زود قضاوت می کند، 

 

پی نوشت ها:

1. کلینی، محمد، الكافي، دار الكتب الإسلامية، چاپ چهارم، 1407ق، تهران، ج2، ص255.
2. همان، ج2، ص264
3. همان، ج2، ص391.

http://askdin.com/comment/1037431#comment-1037431