پرسش: چرا قانون اساسی پیروی از فرقه ضاله ی بهائیت را ممنوع نکرده است؟چرا علیرغم سادگی و آشکار بودن دروغ بنیانگذاران این فرقه طلاب و روحانیون در این مورد کم کاری کرده اندَ؟
پاسخ:
سوال شما دو بخش دارد:
بخش نخست، وضعیت فرقه بهائیت از نظر قانون اساسی
بخش دوم، نحوه برخورد روحانیت با این فرقه
اما بخش نخست. در این مورد خوب است توجه کنیم که قانون اساسی، یک سری اصول اساسی و بنیادین نظام جمهوری اسلامی ایران است. بنابراین کاملا موجه است که به صورت موجز و رسا در مورد مسائل اساسی مورد نیاز کشور سخن گفته باشد. در این قانون، در مورد دین رسمی و وضعیت ادیان و مذاهب به وضوح سخن گفته شده است. در اصل 13قانون اساسی که مهم‌ترین اصل در شناسایی اقلیت‌هاست بیان شده است:
« ایرانیان زرتشتی، کلیمی و مسیحی تنها اقلیت‌های دینی شناخته می‌شوند که در حدود قانون در انجام مراسم دینی خود آزادند و در احوال شخصیه و تعلیمات دینی بر طبق آئین خود عمل می‌کنند».
غیر از این سه دین، هیچ دین دیگر حق فعالیت ازادانه در ایران را ندارد. از سوی دیگر، با توجه به اینکه فرقه بهائیت برای خود آئین و پیامبر و کتاب مستقلی مطرح کرده است، بدین جهت، این فرقه، در دسته بندی ادیان قرار میگیرد نه مذهبی از یکی از ادیان مرسوم. بدین ترتیب، مشخص میشود که بهائیت حق فعالیت آزادانه در ایران را ندارد.
اما بخش دوم :برخورد با یک مسلک و آئین به دو گونه امکان دارد: برخورد فیزیکی و برخورد فکری. از آنجا که قانون اساسی و قوانین جزائی در مورد فعالیت بهائیان در ایران واضح است و مسئول بررسی و برخورد با جرائم، حکومت جمهوری اسلامی ابران است، هیچ شخصی به صورت خودسرانه حق برخورد فیزیکی با دیگران و از جمله با طرفداران این فرقه را ندارد. اما در مورد برخورد و مواجهه فکری و نرم، هیچ گونه محدودیت و ممانعتی وجود ندارد. اینکه در این زمینه کم کاری شده است یا خیر نیازمند بررسی حیطه فعالیت آنان و مقابله فرهنگی و فکری روحانیت است.
http://askdin.com/comment/1037360#comment-1037360