پرسش:
آیا هخامنشیان با سران فتنه و کسانی که نظم عمومی را در جامعه تحت کنترل آنها به هم می زدند، چگونه برخورد می‌کردند؟!
پاسخ:
منبع تاریخی دقیقی از زمان هخامنشیان وجود ندارد. تاریخ ایران باستان توسط ایرانیان، به رشته تحریر در نیامده و آنچه امروزه به نام تاریخ هردوت و گزنفون در دست ماست توسط اروپائیان به ما معرفی شده و بنابراین احتمال شیطنت در آن می رود. زیرا محتوای آن طوری است که هم مخالفان ایران باستان و هم کسانی که سنگ ایران باستان را به سینه می زنند می توانند به این کتاب ها استناد کنند چون برای هر دو گروه مواد خام وجود دارد تا پروبال دهند و گزارش های خام آن را با اندیشه خود بپرورانند و به جامعه تزریق کنند تا جامعه نسبت به این مسئله دو قطبی شود.
با این حال مواردی وجود دارد که از برخورد هخامنشیان با مخالفان حکایت می کند.
بر مبنای این اسناد، کورش دستور داده بود گوش‌های یک مُغ ایرانی به نام گئوماته (یا همان گئومات مُغ: Gaumata magus) را بریدند. به این اتهام که او قصد فتنه‌گری داشت.(1) همچنین، کورش در سارد (پایتخت لیدیا) دستور داد تمام کسانی را که در شورش و اغتشاش دست داشته‌اند را بازداشت کرده؛ به بردگی بگیرند.(2)
اردشیر دوم و کورش سوم، دو برادر بودند، از نسل کورش هخامنشی... کورش سوم علیه برادر، دست به اغتشاش و شورش زد. اردشیر دوم نیز برادر را کشت، سر از بدن او جدا کرد، سپس چنگ انداخت در موهای برادر و سر بریده او را به همه نشان داد. آنگاه دست او را برید تا عبرت شود برای هر کس که قصد فتنه و اغتشاش دارد(3)
طبق گزارشهای این منابع، پیش از هخامنشیان مادها نیز رفتارهای تندی نسبت به مخالفان داشته اند.برای نمونه در هگمتانه ماد، شخصی به نام فرَوَرتیش دست به آشوب و اغتشاش زد. داریوش هم دستور داد او را بازداشت کردند. سپس بینی، زبان و گوش او را بریدند و بعد هم یک چشمش را از حدقه درآوردند. نهایتاً او را در ملأ عام به دار آویختند تا عبرتی برای سایر اغتشاش‌گران باشد.(4)
بنابراین اگر چه این گزارشها و حتی گزارشهایی که مورد استناد ایران ستایان باستان، قرار می گیرد و آنان را مورد تمجید قرار می دهد از کانالهای شیطنت آمیز دشمنان اسلام و ایران گذشته است اما می توان -به کسانی که به این کتابها دل خوش کرده و با توجه به گزارشهای این کتابها به تمجید و تحسین ایران باستان می پردازند- گفت: در این منابع گزارشهایی هم هست که برخورد تند هخامنشیان را با مخالفان خود نشان می دهد پس آنچه شما از این کتابها فقط و فقط در راستای تمجید گزینش می کنید مصادره به مطلوب است.
منابع:
1. والتر هینتس، داریوش و ایرانیان، ترجمه پرویز رجبی، تهران: نشر ماهی، 1392، ص 448.
2. هرودت، تاریخ هرودت، ترجمه مرتضی ثاقب‌فر، تهران: انتشارات اساطیر، 1389، ج1، ص 173-174،
3.والتر هينتس، پیشین،ص 463.
4.همان، ص 315.
http://www.askdin.com/showthread.php?t=64581&p=1013470&viewfull=1#post10...