پرسش:
اگر شخص روزه دار در ماه مبارک رمضان، تحريك شود (خودش، خودش را تحريك كند) ولی آب منی از وی، خارج نشود و جنب نشود، آيا روزه اش، صحيح است؟ اگر از روی عمد، جنب شود، حکمش چیست؟
(مرجع تقلید: آیت الله مکارم شیرازی مد ظله العالی)
پاسخ:
اگر روزه دار استمناء كند، يعنی با خودش، كاری كند كه آب منی از او بيرون بيايد، روزه اش باطل می شود؛ ولی اگر به قصد بيرون آمدن آب منى، كارى بكند، در صورتى كه آب منى از او بيرون نيايد، روزه اش باطل نمى شود. البته در هر دو فرض، به خاطر استمناء، مرتکب گناه شده است.
در مورد سؤال هم به خاطر استمناء گناه کرده است؛ اما از آنجا که منی خارج نشده است، روزه او، صحیح است.
اگر روزه دار با وجود علم به حکم شرعی، و از روی عمد، استمناء نماید و آب منی هم از او خارج شود، روزه اش، باطل است و قضاء و کفاره عمدی دارد.
کفّاره عمدی روزه يکى از سه چيز است: آزاد کردن يک بنده، يا دو ماه روزه گرفتن، يا شصت فقير را سير کردن (و اگر به هر کدام يک «مُد» که تقريباً 750 گرم است گندم يا جو يا مانند آنها بدهد کافى است). و در زمان ما که بنده آزاد کردن موضوع ندارد در ميان دو چيز ديگر مخيّر است و به جاى گندم مى تواند مقدار نانى بدهد که گندم آن به اندازه يک «مُد» است.
کسى که 60 روزه را براى کفّاره انتخاب کرده است، احتياط واجب آن است که 31 روز آن را پى در پى به جا آورد؛ ولى در 18 روز که در بالا گفته شد، پى در پى به جا آوردن لازم نيست.
اگر روزه دار به چيز حرامى روزه خود را باطل کند، بنابر احتياط واجب، بايد کفّاره جمع بدهد، يعنى هم يک بنده آزاد کند و هم دو ماه روزه بگيرد و هم 60 فقير را سير کند (يا به هر کدام از آنها يک مد طعام که به طور تقريبی، 750 گرم است بدهد) و چنان چه هر سه برايش ممکن نباشد هر کدام که ممکن است بايد انجام دهد.
کسى که براى کفّاره روزه، اطعام شصت فقير را انتخاب کرده بايد به هر کدام يک مد طعام (به طور تقريبی، 750 گرم) بدهد و نمى تواند چند مد را به يک نفر بدهد، مگر اين که دسترسى به شصت فقير پيدانکند، ولى اگر اطمينان داشته باشد که فقير طعام را به عيالات خود مى دهد و با آنها مى خورد، مى تواند براى هر يک از عيالات او، هر چند صغير باشند، يک مد به آن فقير بدهد.
باید قضای همان یک روز را هم بگیرد و اگر از چند ماه رمضان روزه قضا بر ذمّه دارد قضاى هر کدام را اوّل بگيرد مانعى ندارد، ولى اگر وقت براى قضاى رمضان آخر تنگ شده باشد بايد بنابر احتياط اوّل قضاى رمضان آخر را بگيرد. هرگاه قضاى روزه ماه رمضان را چند سال به تأخير اندازد بايد قضا را به جا آورد و براى هر روز يک مد طعام به فقير دهد و با گذشت سالها کفّاره متعدّد نمى شود.لازم نيست کفّاره تاخیر هر روز را به يک فقير بدهد؛ بلکه مى تواند کفّاره چندين روز را به يک نفر بدهد و اگر مقدارى نان دهد که گندم آن به اندازه يک مد باشد کافى است، ولى پول آن را نمى تواند بدهد مگر اين که اطمينان داشته باشد آن را براى خريد نان مصرف مى کند. (1)
منبع و مآخذ:
1. رساله مراجع، مسأله 1594 و مسأله 1588 (مطابق با نظر آیت الله مکارم شیرازی مد ظله العالی).
دیدگاه جدیدی بگذارید