پرسش:
تا چند وقت پیش کافری بودم که هیچ دینی را قبول نداشتم. البته از عذابی که برای کافران تدارک دیده شده است نیز خبری نداشتم. هنگامی که فهمیدم کافران در عذاب مخلدند، به فکرم رسید که برای دفع خطر احتمالی هم که شده به دین ایمان بیاورم. آیا این ایمان مقبول است؟؟ زیرا می‌دانم اگر این بیم نبود، هیچ گاه ایمان نمی‌آوردم. سوال دیگری که دارم این است. کسی که چند بار مرتد شود و سپس ایمان بیاورد آیا خدا از او قبول می‌کند؟؟
پاسخ:
ترس همیشه جنبه‌ی منفی ندارد، بلکه یک ترس ارزشی در مکتب اسلام مطرح است که اسلام انسانها را به اینگونه ترس تشویق و ترغیب کرده است. ترس مثبت، آثار دنیوی و اخروی فراوانی برای انسان به همراه دارد و عامل رشد در بعد معنوی و مادی انسان به شمار میرود.
این ترسها از آن جا مثبت است که عامل رشد برای انسان به شمار میرود و انسان از این ترس به مقامات، کمالات و ارزشهای الهی و انسانی، دست پیدا می‌کند. از این رو، از آن به عنوان ترس مثبت و مورد تاکید یاد می‌شود. در سوره مائده، آیه 44 میفرماید: «... فَلَا تَخْشَوُا النَّاسَ وَاخْشَوْنِ...» از مردم نترسيد و از من بترسيد. نشانه‌ی ایمان در انسان، این است که از خداوند بترسد.
امام صادق ( علیهالسلام) میفرماید: « مَنْ خَافَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَخَافَ اللَّهُ مِنْهُ كُلَّ شَيْء» کسی که از خدا بترسد، همه چیز از او میترسد .(1) از این روایت استفاده می‌شود که ترس از خداوند، به انسان ابهت و قداست و ارزشی عنایت می‌کند که دیگر موجودات، تحت تاثیر او قرار میگیرند .
بنابراین بیم و ترس شما، ترس مثبت است چون این ترس عامل رشد و ترقّی شماست و ایمان شما مقبول درگاه خداوند پاک خواهد بود. ان‌شاء‌الله با عمل به دستورات دین شاهد رشد و ترقّی روحی و معنوی حضرت‌عالی باشیم.
در ارتباط با قسمت دوم پرسش حضرت عالی عرض می کنم:
خداوند متعال در آيات سوره‌ی آل عمران در باره‌ی توبه مرتد فرمود:
«کَیْفَ یَهْدِی اللّهُ قَوْماً کَفَرُوا بَعْدَ ایمانِهِمْ وَ شَهِدُوا اَنَّ الرَّسُولَ حَقٌّ وَ جاءَهُمُ الْبَیِّناتُ وَ اللّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الظّالِمینَ * اُولئِکَ جَزاوُهُمْ اَنَّ عَلَیْهِمْ لَعْنَهَ اللّهِ وَ الْمَلائِکَهِ وَ النّاسِ اَجْمَعینَ * خالِدینَ فیها لا یُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ وَ لا هُمْ یُنْظَرُونَ * اِلاَّ الَّذینَ تابُوا مِنْ بَعْدِ ذلِکَ وَ اَصْلَحُوا فَاِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحیمٌ»(2) چگونه خداوند جمعیتى را هدایت مى‌کند که بعد از ایمان و گواهى به حقانیت رسول و آمدن نشانه‌هاى روشن براى آن‌ها، کافر شدند؟! و خدا، جمعیت ستمکاران را هدایت نخواهد کرد! * کیفر آن‌ها، این است که لعن خداوند و فرشتگان و مردم همگى بر آنهاست. * همواره در این لعن مى‌مانند؛ مجازاتشان تخفیف نمى‌یابد؛ و به آن‌ها مهلت داده نمى‌شود. * مگر کسانى که پس از آن، توبه کنند و اصلاح نمایند؛ زیرا خداوند، آمرزنده و بخشنده است.
طبق آیه‌ی شریفه‌ی سوره آل عمران خداوند توبه‌ی بندگان رو می پذیرد و فرقی نمی‌کند این گناه ارتداد باشد یا عمل معصیت، در هر صورت اگر توبه با شرایط انجام گیرد و انسان از گذشته خود نادم و پشیمان شود مورد قبول هست؛ منتهی در مرتد فطری در صورتی که مرد باشد توبه‌ی او به حسب ظاهر پذیرفته نیست یعنی نقشی در حفظ جان او ندارد و اعدام می‌شود؛ گر چه اگر بین خود و خدا توبه کند خداوند توبه ی او را قبول می‌کند اما در حکم اعدام تأثیری ندارد.(3)
پی نوشت:
1. بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج67، ص: 290
2. آل عمران: آيات 86 تا 89
3. مرتد دو قسم است:
الف: مرتد فطرى کسی که از پدر و مادر مسلمان به دنيا آمده باشد يا يکی از پدر و مادر او مسلمان باشد.
مرتد فطرى اگر مرد باشد، از طرف حاكم شرع به اعدام محكوم مى‌گردد. توبه و بازگشت او به اسلام به حسب ظاهر پذيرفته نيست، يعنى نقشى در حفظ جان او ندارد. حکم اعدام از بين نمی‌رود؛ گرچه بين خود و خدا اگر توبه كند، خدا توبه او را قبول مى‌كند.
اگر مرتد فطرى زن باشد، حبس مى‌شود. در زندان به او سخت گيرى مى‌كنند. در وقت نمازها او را مى‌زنند تا توبه كند. اگر توبه كرد ،آزاد مى‌شود. اگر توبه نكرد، در زندان باقى مى‌ماند تا بميرد.
ب: مرتد ملّى كافرزاده‌اى است كه پس از گرايش به اسلام دوباره كافر شود.
اگر مرتد ملی مرد باشد، درصورتی که توبه کند، توبه او پذيرفته می‌شود، ولی اگر توبه نکند،حکم اعدام از طرف حاکم شرع جاری می‌شود.
در مرتد ملی، احتياط آن است که تا سه روز از او بخواهند که توبه كند. اگر توبه كرد، آزاد مى‌شود. اگر توبه نكرد، از طرف حاكم شرع به اعدام محكوم مى‌گردد.
حکم مرتد ملی اگر زن باشد حبس مى‌شود. در زندان به او سخت گيرى مى‌كنند. در وقت نمازها او را مى‌زنند تا توبه كند. اگر توبه كرد، آزاد مى‌شود، و اگر توبه نكرد، در زندان باقى مى‌ماند تا بميرد.
( امام خمينی، تحرير الوسيله، نشر موسسه نشر آثار امام خمینی ج2،کتاب المواریث، فی موانع الارث، مسئله10ص 329)
http://www.askdin.com/showthread.php?t=61595&p=992348&viewfull=1#post992348